Το χαμόγελο σας είναι στα χείλη μας, ο αγώνας συνεχίζεται

Συγκέντρωση σήμερα στο Σύνταγμα στις 6μμ και πορεία στην Τουρική Πρεσβεία

Τριάντα νεκροί, εκατό τραυματίες. Αυτός είναι μέχρι στιγμής ο απολογισμός της χτεσινής τρομοκρατικής επίθεσης των φασιστών του «ισλαμικού κράτους» στην Ούρφα της Τουρκίας ενάντια σε συγκέντρωση της Ομοσπονδίας Ενώσεων Σοσιαλιστικής Νεολαίας (SGDF), η οποία συμμετέχει στο Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP). Εκεί είχαν συγκεντρωθεί περίπου 300 νεολαίοι μέλη της SGDF και ετοιμάζονταν να αναχωρήσουν για το Κομπάνι προκειμένου να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμησή του. 

 Η σφαγή από τους φασίστες του «ισλαμικού κράτους» φέρνει και τη σφραγίδα του καθεστώτος Ερντογάν, που εξακολουθεί να τους παρέχει υλική ενίσχυση για να χτυπούν τους λαούς και τα κινήματα της περιοχής. Ταυτόχρονα, αποτελεί όνειδος την Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικότερα τη Δύση, που συνεχίζει να βοηθά το καθεστώς της Άγκυρας και να καταδιώκει ως τρομοκράτες τους Τούρκους και Κούρδους επαναστάτες και όσους τους συμπαραστέκονται.

Σήμερα Τρίτη στις 6 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση στο Σύνταγμα και πορεία στην τουρκική πρεσβεία. Θα είμαστε εκεί για να πούμε στους δολοφονημένους συντρόφους μας:

Το χαμόγελο σας είναι στα χείλη μας, ο αγώνας συνεχίζεται.
Gülümsemeniz dudağımızda, savaşmaya devam ediyoruz.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΡΟΣ 2ο: Η αρπαγή του ΟΧΙ – ΤΙΝΑ το βάσιμο (;) άλλοθι

 Πώς αντιμετώπισε η κυβέρνηση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;

Πρώτη κίνηση η αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών. Άσχετα με τη γνώμη που μπορεί να έχει κανείς για το πρόσωπο του Γιάνη Βαρουφάκη, είναι σίγουρο πως οι «εταίροι» ζήτησαν την «κεφαλή του επί πίνακι» και την πήραν.

Ακολούθησε το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με βεβαιότητα μπορεί να πει κανείς, συνυπολογίζοντας και τις πλείστες τοποθετήσεις για την αμφισβητούμενη αξιοπιστία της Ελληνικής κυβέρνησης, πως και αυτή η κίνηση αφορούσε αίτημα των δανειστών και προαπαιτούμενο για την επιστροφή στις διαπραγματεύσεις.

Ακόμα κι αν ήταν υποχώρηση στους δανειστές, ακόμα κι αν έτσι η κυβέρνηση νομιμοποίησε τα χρεοκοπημένα στη συνείδηση του κόσμου ρετάλια του παλιού πολιτικού συστήματος που μόλις λίγες ώρες πριν κήρυτταν σε όλους τους τόνους την υποταγή και κατατρομοκρατούσαν τον Ελληνικό λαό, η κίνηση αυτή θα μπορούσε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να είναι ορθή.

Θα ήταν ορθή αν σκοπός της ήταν να πιέσει τα κόμματα που λυσσωδώς στήριξαν το ΝΑΙ να ευθυγραμμιστούν – υπό το βάρος της συντριπτικής τους ήττας – σε μια γνήσια εθνική συναίνεση σαν κι αυτήν που εξέφραζε το συντριπτικό ΟΧΙ.

Αντί για αυτό από το κοινό ανακοινωθέν της σύσκεψης και σε πλήρη δυσαρμονία με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος – γεγονός που πέραν των άλλων εγείρει και ζητήματα συνταγματικότητας καθώς τα δημοψηφίσματα είναι δεσμευτικά – προέκυψε η υπαγωγή του ΟΧΙ στη στρατηγική του ΝΑΙ. Προέκυψε η ανάγκη επιστροφής στην «ομαλότητα» μετά τη βίαιη είσοδο του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο.

Αφού λοιπόν, από τις πρώτες μετά το ΟΧΙ ώρες, η κυβέρνηση έσπευσε τρομαγμένη να επιστρέψει στην «ομαλότητα», αναμενόμενο ήταν να προχωρήσει γρήγορα στο καθαρογράψιμο μιας ντροπιαστικής συμφωνίας με τους δανειστές, ενός νέου αριστερού, μνημονίου και να σπεύσει με διαδικασίες κατεπείγοντος να τη φέρει για έγκριση στη βουλή, όπως πιθανότατα εκείνοι απαίτησαν.

Η μεγαλύτερη ήττα που βιώνει ο κόσμος από την Κυριακή και μετά, αμέσως μετά από μια περίτρανη νίκη, είναι ότι μια αριστερή δύναμη που για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας πήρε την κυβέρνηση – όχι την εξουσία, αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα – προσχώρησε στο δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) γκρεμίζοντας κάθε απομεινάρι «της ελπίδας που ήρθε».

Οφείλει κανείς, ωστόσο, να δει σοβαρά κάποιες πλευρές του προβαλλόμενου ως άλλοθι. Όντως , με τις τράπεζες κλειστές, με την οικονομία εγκλωβισμένη στην παγίδα της ΕΚΤ, με μηδενικά διαθέσιμα αφού τόσο καιρό πλήρωναμε «έντιμα» τις «υποχρεώσεις» μας στους δανειστές, ήταν δύσκολο να περιγραφεί ένα λεπτομερές, πειστικό σχέδιο διαφυγής , παρά τα όσα γενικόλογα διατυπώνονται από δυνάμεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Δε μοιάζει να υπήρχε άλλος δρόμος.

Πράγματι.

Όταν επί δύο χρόνια κάθε σκέψη πέρα από τον μονόδρομο του ευρώ, αποκηρυσσόταν μετά βδελυγμίας γιατί απειλούσε την κυβερνησιμότητα – κι ας γράφονταν στα κείμενα πως το ευρώ δεν είναι φετίχ – όταν ουδείς επιφορτίστηκε έστω να εξετάσει έναν άλλο δρόμο ως σχέδιο εργασίας σε περίπτωση που δεν τελεσφορήσει η διαπραγμάτευση, τότε φυσικά, δεν υπάρχει στην κρίσιμη στιγμή άλλος δρόμος.

Όταν υποστηρίζεις σε όλους τους τόνους πως το Grexit δεν προβλέπεται από τους κανονισμούς – λες και η λυκοσυμμορίες έχουν κανόνες – όταν κρίνεις πως το κόστος της αποπομπής της Ελλάδας είναι τέτοιο που δεν θα πάρουν το ρίσκο, μη υπολογίζοντας πως το πολιτικό κέρδος μπορεί και να είναι σημαντικότερο από το οικονομικό κόστος, τότε η λογική κατάληξη είναι να βρεθείς με την πλάτη στον τοίχο, με το Grexit μπροστά σου σαν απειλή της άλλης πλευράς και να είσαι εντελώς ανέτοιμος να το αντιμετωπίσεις.

Αυτό το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε η κυβέρνηση λόγω κακών χειρισμών, λάθος εκτιμήσεων για τις διαθέσεις του αντιπάλου, λόγω χρόνιων παθογενειών του ελληνικού μοντέλου – προσθέστε εδώ όποιον άλλο λόγο θέλετε – η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσπάθησε να το αντιμετωπίσει λέγοντας την αλήθεια και προετοιμάζοντας το λαό. Προτίμησε να υποσχεθεί μια ακόμα καλύτερη διαπραγμάτευση, λησμονώντας πως όταν ο καρχαρίας μυρίσει αίμα – και του δώσαμε μπόλικο με τις άτακτες υποχωρήσεις των τελευταίων μηνών – δεν απομακρύνεται αλλά περιμένει κι άλλες σάρκες να κατασπαράξει.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΡΟΣ 1ο : Η μάχη του ΟΧΙ - Μια μάχη χωρίς προετοιμασία και προοπτική

Βλέποντας σήμερα τα πράγματα από μια μικρή απόσταση, μπορεί κανείς με βεβαιότητα να υποστηρίξει πως ο λαός έδωσε τη μάχη του ΟΧΙ μόνος και άοπλος.

Η κυβέρνηση, δεν επέλεξε την προσφυγή στο δημοψήφισμα ως τομή, ως επαναφορά του λαϊκού παράγοντα στο κέντρο της πολιτικής, αλλά ως διαπραγματευτικό ελιγμό στα πλαίσια αέναων eurogroup και συνόδων κορυφής, πράγμα άλλωστε που το υποστήριξαν ανοιχτά και πλείστα κυβερνητικά στελέχη.

Η μάχη του ΟΧΙ δόθηκε μόνο από τον λαό, κόντρα σε πιέσεις και εκβιασμούς, με κλειστές τράπεζες, με τους ξένους να παρεμβαίνουν ευθέως και καθημερινά στα εσωτερικά της χώρας θυμίζοντας εποχές Πιουριφόι και με μιντιακά συγκροτήματα να βυσσοδομούν σε 24ωρη βάση.

Δόθηκε από έναν λαό απροετοίμαστο, αφημένο για καιρό στη νιρβάνα της εφικτής «επωφελούς συμφωνίας».

Δόθηκε χωρίς καμιά σοβαρή προοπτική, καθώς το ερώτημα «τι θα γίνει την επόμενη μέρα» είτε έμενε αναπάντητο είτε απαντιόταν με την καταφανώς αδιέξοδη συνέχιση της διαπραγματευτικής διελκυστίνδας με καλύτερους όρους. Λες και πιστεύαμε στ’ αλήθεια πως οι εκβιαστές θα σέβονταν τη λαϊκή θέληση.

Παρόλα αυτά ο λαός - και η πλειοψηφία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ - κράτησε την ψυχραιμία του και έδωσε μέχρι τέλους τη μάχη, παρά τις ηττοπαθείς δηλώσεις στελεχών του κόμματος που πίεζαν για μια οποιαδήποτε συμφωνία άμεσα και ακύρωση του δημοψηφίσματος ή αλλαγή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ.

Και προέκυψε αυτό που δεν περίμενε κανένα επιτελείο το βράδυ της περασμένης Κυριακής.

Ένα βροντερό ΟΧΙ.

Μια σαφής δήλωση ενός λαού που κόντρα στα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς της ευρωκρατίας, θέλει να αποτινάξει τα μνημόνια, το καθεστώς αποικίας χρέους και την υποτέλεια, θέλει να ζει με το κεφάλι ψηλά σε μια χώρα ανεξάρτητη, σε μια χώρα με υπόσταση και Δημοκρατία, σε μια χώρα που μπορεί να προχωρήσει αλλιώς.

Πέρα από το γενικό αυτό μήνυμα και όσες λαθραναγνώσεις και να γίνουν και την ακριβή απάντηση που έδωσε ο λαός στο δυσνόητο ίσως ερώτημα του δημοψηφίσματος. Απάντηση σαφή και ξεκάθαρη: «Πάση θυσία όχι στη λιτότητα» και όχι πάση θυσία στο ευρώ όπως έσπευσαν να υποστηρίξουν οι σαν έτοιμοι από καιρό ερμηνευτές της λαϊκής βούλησης..

Τέλος – κι αυτό ας το κρατήσουμε για επόμενες σκέψεις - κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ότι ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου φαίνεται να υπερβαίνει πια τις ψευδαισθήσεις για τις δυνατότητες στο πλαίσιο της ευρωζώνης και να είναι έτοιμο να αναλάβει τα ρίσκα μιας ρήξης.

Δήλωση 4 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ: Δεν εγκρίνουμε αυτό που ο λαός απέρριψε

Δημοσίευση: e-dromos.gr

«Η επιλογή μας να μην συμμετέχουμε στην αποψινή ψηφοφορία εκφράζει την αντίθεσή μας στη διαδικασία που ακολουθήθηκε και κυρίως δηλώνει με τον πιο σαφή τρόπο την ανάγκη για μια συνολική αλλαγή πορείας» δηλώνουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Κοδέλας (Αργολίδας), Βασίλης Κυριακάκης (Φθιώτιδας), Ελένη Σωτηρίου (Αττικής) και Βασίλης Χατζηλάμπρου (Αχαΐας). Με δήλωση που έδωσαν στη δημοσιότητα, εξηγούν γιατί δεν συμμετείχαν στην ψηφοφορία στη Βουλή αργά το βράδυ της Παρασκευής. Οι τέσσερις βουλευτές τονίζουν ότι δεν μπορούν λίγες μέρες μετά το ηχηρό «ΟΧΙ» του λαού στο δημοψήφισμα να εγκρίνουν ως βάση συζήτησης με τους δανειστές αυτό που ο λαός κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες εκβιασμού απέρριψε. Κάνουν λόγο για 3ο μνημόνιο που συντάσσεται κατ΄απαίτηση των τροϊκανών και που δεν μπορεί να φορτωθεί σε μια κυβέρνηση που αναφέρεται στην Αριστερά. «Δεν μπορούμε ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξουμε αυτή την πορεία» τονίζουν, ενώ δηλώνουν ότι «ο αγώνας για μια πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο συνεχίζεται, χάρη στα μεγάλα αποθέματα ψυχής και γενναιότητας του λαού μας».

Δήλωση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ
Δημήτρη Κοδέλα, Βασίλη Κυριακάκη, Ελένης Σωτηρίου, Βασίλη Χατζηλάμπρου

Δεν συμμετείχαμε στην αποψινή ψηφοφορία στη Βουλή για τους παρακάτω λόγους:
Δεν πρόκειται απλά για μια εξουσιοδότηση διαπραγμάτευσης αλλά για τη δέσμευσή μας σε ένα 3ο μνημόνιο, το οποίο συντάσσεται κατ’ απαίτηση των τροϊκανών και θα βυθίσει τη χώρα σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Πορευτήκαμε για χρόνια στο αντιμνημονιακό κίνημα, δεσμευτήκαμε σε θέσεις και προγράμματα που είχαν σαφή στόχο την επίλυση των προβλημάτων του λαού και την απελευθέρωση από τα ασφυκτικά νεοφιλελεύθερα προγράμματα επιτήρησης, φτωχοποίησης, εκποίησης δημόσιου πλούτου, γκρεμίσματος κατακτήσεων -κι όχι το αντίθετο. Αγωνιστήκαμε για να σταματήσει η χώρα μας να είναι αποικία χρέους και προτεκτοράτο.
Δεν μπορούμε λίγες μέρες μετά το ηχηρό «ΟΧΙ» του λαού στο δημοψήφισμα να εγκρίνουμε ως βάση συζήτησης με τους δανειστές αυτό που ο λαός μας κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες εκβιασμού απέρριψε. Μια συμφωνία, δηλαδή, η οποία στην κατάληξη της διαπραγμάτευσης θα είναι μάλλον ακόμα πιο επαχθής. Και, μάλιστα, με διαδικασίες fast track που ευθέως παραπέμπουν στις πρακτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Μια κυβέρνηση που αναφέρεται στην Αριστερά είναι απαράδεκτο να φορτωθεί ένα 3ο μνημόνιο, να περάσει στην πράξη πολιτικές και μέτρα που ακόμα και οι καθαρόαιμες μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις θα δυσκολεύονταν να προωθήσουν. Έτσι ακυρώνονται εγχειρήματα και ελπίδες και γίνεται φανερό πως δεν λαμβάνονται υπόψη τα ηχηρά «θέλω» του ελληνικού λαού.
Παρά τη στήριξη που είχε από το λαό η κυβέρνηση, στρατηγικά λάθη και αυταπάτες οδήγησαν σε ένα αδιέξοδο με δύο οδυνηρές επιλογές για την χώρα: αυτή του 3ου μνημονίου και αυτή του Grexit χωρίς να υπάρχει καμία προετοιμασία. Οι προειδοποιήσεις που είχαν διατυπωθεί από την 20ή Φλεβάρη δεν εισακούστηκαν.
Οι πολίτες δεν θέλουν να ξαναδούν να τους κυβερνά το παλιό πολιτικό σύστημα. Μια τέτοια συμφωνία, όμως, δεν οδηγεί σε σταθεροποίηση της κυβέρνησης αλλά τη φέρνει σε ευθεία αντίθεση με κοινωνικά και λαϊκά στρώματα και με κινήματα που αναπτύχθηκαν.
Στο βαθμό που ακολουθηθεί μια τέτοια αδιέξοδη και αντιλαϊκή πολιτική –και εφόσον δεν υπάρξουν άλλες εξελίξεις- θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι δεν μπορούμε ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξουμε αυτή την πορεία. Εκλεχτήκαμε με ένα πρόγραμμα, έχουμε δεσμευτεί στο λαό να προωθήσουμε μια αντιμνημονιακή πολιτική, και θεωρούμε πως η πολιτική και η ηθική πρέπει να ξανασυναντηθούν.
Η επιλογή μας να μην συμμετέχουμε στην αποψινή ψηφοφορία εκφράζει την αντίθεσή μας στη διαδικασία που ακολουθήθηκε και κυρίως δηλώνει με τον πιο σαφή τρόπο την ανάγκη για μια συνολική αλλαγή πορείας.

Ο αγώνας για μια πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο συνεχίζεται, χάρη στα μεγάλα αποθέματα ψυχής και γενναιότητας του λαού μας.

10/7/2015

Τα ΟΧΙ τα λένε οι λαοί - Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς

Δημοσίευση: e-dromos.gr

Το δημοψήφισμα και η στάση της κυβέρνησης

Η ακραία αδιαλλαξία των δανειστών ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση να αποχωρήσει από τη διαπραγμάτευση και να προκηρύξει δημοψήφισμα.

Σε ό,τι αφορά τους δανειστές ήταν εξαρχής σαφές ότι το θέμα γι’ αυτούς δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό (άσχετο αν δεν ήθελαν να το δουν όσοι όριζαν τη διαπραγματευτική τακτική, ενώ το κατανοούσε κάθε απλός άνθρωπος).

Στόχος των δανειστών δεν είναι να εξασφαλιστούν οι όροι αποπληρωμής του δανείου, αλλά:

α) Να επιβληθούν με τον πιο απόλυτο τρόπο τα βίαια νεοφιλελεύθερα μέτρα προσαρμογής της χώρας στο νέο σχέδιο της Ε.Ε., όπου η Ελλάδα προορίζεται να αποτελέσει μέρος μιας υποβαθμισμένης ευρωπαϊκής περιφέρειας.

β) Να ταπεινωθεί η κυβέρνηση διεθνώς και στο εσωτερικό, και είτε να ανατραπεί είτε να υποχρεωθεί σε μια βίαια μετάλλαξη, διαπλεκόμενη με συστημικές δυνάμεις (Ποτάμι κ.ά.).

Ο Αλ. Τσίπρας, έστω και στο παρά πέντε, θέλησε να αποφύγει τον εγκλωβισμό, αφού αντιλήφθηκε ότι η προσχώρηση στη συμφωνία που τού επέβαλαν τον ακύρωνε τελείως. Έτσι είδε το δημοψήφισμα σαν μια κίνηση τακτικού απεγκλωβισμού, χωρίς όμως πρόθεση αλλαγής στρατηγικής, και χωρίς να εντάσσει την κίνηση αυτή σε κάποιο ευρύτερο σχέδιο.

Επομένως, η αντίδραση της κυβέρνησης στον εκβιασμό των δανειστών και η προκήρυξη του δημοψηφίσματος δεν εμφανίζεται ως πραγματική αλλαγή στρατηγικής. Αν και «ακραία» σαν κίνηση, γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι για την ίδια την κυβέρνηση αποτελεί διαπραγματευτικό ελιγμό στο πλαίσιο της αναζήτησης «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας».

Χαρακτηριστικές είναι οι αλλεπάλληλες δηλώσεις κυβερνητικών και κομματικών στελεχών, οι οποίες υπονομεύουν την ήδη δύσκολη μάχη για το ΟΧΙ που πρέπει να δοθεί αυτήν την εβδομάδα μέσα σε 5 μόλις μέρες. Από αυτή την αδιέξοδη λογική απορρέει και ο κίνδυνος ακύρωσης ή/και αλλαγής χαρακτήρα του δημοψηφίσματος (ακόμα και αλλαγής τού ΟΧΙ σε ΝΑΙ) αν η κυβέρνηση κάνει δεκτή κάποια «ευνοϊκότερη» πρόταση των δανειστών την τελευταία στιγμή.

Η απόφαση για δημοψήφισμα μάς εισάγει σε νέα φάση

Η στάση των δανειστών σκληραίνει και αυτό θα συνεχιστεί, καθώς δυσχεραίνεται η συνεννόηση με την ελληνική κυβέρνηση και ενισχύονται τα σενάρια ανατροπής της. Ό,τι και να γίνει, η σημερινή κυβέρνηση θεωρείται «ξένο σώμα» για την ευρωκρατία. Αυτό ισχύει ακόμη και στην απευκταία για το λαό μας περίπτωση επίτευξης «έντιμου συμβιβασμού την τελευταία στιγμή», που θα σημάνει την επιβολή ακόμη πιο τεραστίων διαστάσεων λιτότητας.

Από την πλευρά του ελληνικού λαού είναι δυνατόν να υπάρξει αφύπνιση του αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού. Ταυτόχρονα οι φοβικές τάσεις σε μερίδα του λαού επιτείνονται λόγω της προπαγάνδας τρόμου, του κλεισίματος τραπεζών κ.λπ. (δεν υπήρχε καμιά προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα γι’ αυτά, κι ακόμη είμαστε μόνο στην αρχή) αλλά και της επιεικώς αμφίσημης στάσης που εκπέμπουν ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση, και με οποιοδήποτε αποτέλεσμα, θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να περιμένουμε ραγδαίες πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις. Κεντρικό στοιχείο σε αυτή τη φάση είναι το βάθεμα της οργανικής κρίσης, οι πολιτικές εξελίξεις σε περιβάλλον γενικευμένης σύγχυσης και παντελούς έλλειψης προετοιμασίας του λαϊκού παράγοντα, η περαιτέρω αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος που επιχειρεί να εφαρμόσει μνημονιακές πολιτικές.

Η ανεξάρτητη δυναμική του δημοψηφίσματος

Στο πλαίσιο αυτό το δημοψήφισμα μπορεί να αποκτήσει ανεξάρτητη δυναμική, πέρα από τις προθέσεις όσων το βλέπουν απλώς ως μέρος της διαπραγμάτευσης. Σε κάθε περίπτωση στόχος θα ήταν ένα μεγάλο λαϊκό ΟΧΙ, τέτοιο που δεν θα είναι εύκολα «διαχειρίσιμο» από όσους επιθυμούν ή αποδέχονται («αναγκαστικά» έστω) τη συνέχιση του καθεστώτος αποικίας χρέους.

Ένα μαζικό λαϊκό ΟΧΙ είναι αυτό που μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα και να ακυρώσει αντιλαϊκούς σχεδιασμούς αποτελεί την καλύτερη απάντηση στις ραδιουργίες της τρόικας αλλά και των εγχώριων «προθύμων» κάθε είδους. Ένα τέτοιο ΟΧΙ μπορεί να δυσκολέψει τη «διαχείρισή του» από όσους επιθυμούν πάση θυσία συμφωνία. Δηλαδή να αποτελέσει μια παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα που να μην μπορεί εύκολα να μεταφραστεί σε «μνημόνιο light» ή σε μια συμφωνία όπως αυτή των 47 σελίδων.
ΟΧΙ τελεσίγραφα, ΟΧΙ μνημόνια, ΟΧΙ αποικία χρέους. // Αξιοπρέπεια, δημοκρατία, λαϊκή-εθνική κυριαρχία
Ενίσχυση της εθνικής και λαϊκής ενότητας για τη νίκη του ΟΧΙ, αλλά και την αποτροπή ενός ενδεχόμενου διχαστικού κλίματος μέσα στο λαό.
Σχέδιο διεξόδου – «Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς»: μορατόριουμ πληρωμών, αναδιάρθρωση-περικοπή χρέους, πολιτειακή μεταπολίτευση, παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνική-πολιτιστική αναγέννηση.

Δήλωση του Δημήτρη Κοδέλα, βουλευτή Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, από το ιστιοφόρο Estelle που κατευθύνεται στη Γάζα

Η αποδοχή της τιμητικής πρόσκλησης για συμμετοχή στην αποστολή του ιστιοφόρου Estelle, που επιχειρεί να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας, αποτελεί μια ακόμη έκφραση της αλληλεγγύης της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας στην Ελλάδα, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, προς το μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης και το δίκαιο αγώνα του. Μαζί με άλλους συναδέλφους βουλευτές ανταποκρίθηκα θεωρώντας ότι, μέσω των διοργανωτών της νέας αποστολής αλληλεγγύης, μας προσκαλεί το ενάμιση εκατομμύριο αποκλεισμένων της Γάζας και όλοι οι Παλαιστίνιοι που επί δεκαετίες αγωνίζονται για το αυτονόητο δικαίωμα στην ελευθερία και στην αξιοπρέπεια.

Στόχος όλων μας είναι να συμβάλουμε στην καταδίκη της κατοχής στην Παλαιστίνη, να επιδείξουμε έμπρακτη αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό λαό, να απαιτήσουμε τον άμεσο τερματισμό του αποκλεισμού της Γάζας. Πέρα από αυτά, όμως, υπάρχουν και κάποιες πιο ιδιαίτερες πτυχές που συνδέουν την παλαιστινιακή υπόθεση με τη συγκυρία στη χώρα μας:

• Το αίτημα για Ψωμί – Ελευθερία – Ανεξαρτησία – Δημοκρατία δεν είναι ζητούμενο μόνο για λαούς που υφίστανται στρατιωτική κατοχή ή την επεκτατική πολιτική γειτονικών κρατών. Πλέον, μεταφέρεται από τη Νότια Μεσόγειο στη Βόρεια, αφορά όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο και ειδικά τη χώρα μας. Παρ' όλες τις μεγάλες διαφορές, ένα κόκκινο νήμα συνδέει πλέον την Ελλάδα με άλλες χώρες και αγωνιζόμενους λαούς.

 • Το τελευταίο διάστημα αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη άλλων λαών προς τους αγώνες του ελληνικού λαού, τη στιγμή που ο τελευταίος έχει βρεθεί στο στόχαστρο της διεθνούς τοκογλυφίας και των ισχυρών ευρωπαϊκών τραπεζο-οικονομικών καρτέλ. Βιώνουμε τι σημαίνει να σου συμπεριφέρονται ως παρία. Σε τέτοιες συνθήκες, μας δίνει κουράγιο να ακούγεται σε άλλες χώρες το σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες» ή να ανεμίζει η ελληνική σημαία από την Ισπανία έως, πρόσφατα, στη Βενεζουέλα. Σε τέτοιες λοιπόν συνθήκες οφείλουμε ακόμη περισσότερο να αποδείξουμε ότι η αλληλεγγύη είναι αμοιβαία.

• Βρισκόμαστε σε μια ευρύτερη περιοχή, αυτήν της νοτιοανατολικής Ευρώπης που φτάνει ως τη Μέση Ανατολή, όπου το ζήτημα του πολέμου ήδη βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη και σχεδιάζονται ευρύτερες γεωπολιτικές ανακατατάξεις σε βάρος των λαών. Το μήνυμα του Estelle είναι, λοιπόν, και μήνυμα ειρήνης. Μήνυμα υπέρ του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που τσαλαπατώνται όλο και πιο βάναυσα στη χώρα μας και στην περιοχή μας. Μήνυμα αντίστασης σε όσους θέλουν να είναι χωροφύλακες – τρομοκράτες της περιοχής. Για εμάς τους Έλληνες, είναι και δείγμα μιας άλλης «διπλωματίας» και μιας άλλης στάσης, αφού η αποστολή του Estelle απαιτεί έμπρακτα να μην καταπατούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα και η ανεξαρτησία λαών και κρατών.

Με δυο λόγια, η αποστολή του Estelle συνδέεται άμεσα με τις μεγάλες κινητοποιήσεις που ξετυλίγονται και στη χώρα μας: Δεν θα επιτρέψουμε να υπερισχύει ο νόμος του (στρατιωτικά, πολιτικά ή οικονομικά) ισχυρού. Θα επιβάλουμε τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Η Μεσόγειος μπορεί, από χώρος εξωτερικών επεμβάσεων, λεηλασίας των φυσικών πόρων των χωρών της, εμφύλιων συγκρούσεων και μίσους, προγραμμάτων λιτότητας και κοινωνικής εξόντωσης, να μετατραπεί σε θάλασσα Ειρήνης, Αξιοπρέπειας, Ευημερίας. Με αυτή την έννοια, σε ένα περιβάλλον γκρίζο, οι αραβικές εξεγέρσεις, οι πλατείες της Νότιας Ευρώπης, η Παλαιστινιακή Αντίσταση, οι αγώνες των λαών της γειτονιάς μας, ανοίγουν για όλους μας δρόμους ελπίδας και νίκης.

 Δημήτρης Κοδέλας

βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Νέα προσπάθεια να σπάσει ο παράνομος αποκλεισμός της Γάζας

Έχοντας ξεκινήσει από την Σουηδία πριν αρκετές εβδομάδες, το Estelle κάνοντας στάσεις στη Νορβηγία, την Γαλλία, την Ισπανία, και την Ιταλία πλέει πλέον νότια της Κρήτης με κατεύθυνση την αποκλεισμένη Γάζα, κουβαλώντας στα αμπάρια του ανθρωπιστική βοήθεια, μα κυρίως την αλληλεγγύη του κόσμου και την απαίτηση να αρθεί ο παράνομος αποκλεισμός.

 Στο πλοίο, που αναμένεται να φτάσει στη Γάζα μέσα στο Σαββατοκύριακο, επιβαίνουν πολίτες από τον Καναδά, την Φινλανδία, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Ιταλία, τη Νορβηγία, την Ισπανία και τη Σουηδία. Ανάμεσα τους και 5 ενεργά μέλη  Εθνικών Κοινοβουλίων, δύο εκ των οποίων οι Έλληνες Βαγγέλης Διαμαντόπουλος και Δημήτρης Κοδέλας (βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ Καστοριάς και Αργολίδας αντίστοιχα), που επιβιβάστηκαν στο Estelle σε μια δράση που έλαβε χώρα νότια της Κρήτης την Τρίτη.

Παρά την προσπάθεια του Ισραήλ, η φετινή αποστολή του Estelle δεν έγινε δυνατό να φυλακιστεί σε ευρωπαϊκό λιμάνι, όπως συνέβη πέρσι το καλοκαίρι όταν ο Ισραηλινός αποκλεισμός έφτασε μέχρι τα Ελληνικά λιμάνια. Έχει όμως λάβει μήνυμα από το Υπουργείο Εξωτερικών της Φινλανδίας, με το οποίο ενημερώθηκε πως το Ισραήλ έχει προειδοποιήσει ότι «σε περίπτωση που το SV Estelle επιδιώξει να σπάσει τον αποκλεισμό στη θάλασσα της Γάζας (20 ναυτικά μίλια), το Ισραήλ θα παρέμβει  με  χρήση βίας. Σε περίπτωση που αυτό πραγματοποιηθεί, η ασφάλεια των ανθρώπων επί του σκάφους μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο».

Το πλήρωμα και οι επιβάτες του Estelle προετοιμάζονται για την πιθανή  επίθεση  του ισραηλινού ναυτικού, όπως συνέβη το 2010 όταν Ισραηλινές δυνάμεις κατέλαβαν το πλοίο «Mavi Marmara» στο οποίο επέβαιναν πολλοί τούρκοι ακτιβιστές και δολοφόνησαν εννέα άτομα.

Όλοι οι επιβάτες του Estelle έχουν εκπαιδευτεί στη μη βίαια συμπεριφορά και έχουν δεσμευτεί ότι θα ενεργήσουν  ειρηνικά  ακόμα και αν κινδυνεύει η ζωή τους. «Απαιτούμε από το Ισραήλ να μην κάνει χρήση βίας εναντίον ενός  σκάφους που πλησιάζει ειρηνικά. Το Estelle είναι  μέρος μιας δράσης της διεθνούς  κοινωνίας των πολιτών, και πλέει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ούτε το σκάφος ούτε οι επιβάτες αποτελούν  απειλή εναντίον κανενός. Μια βίαιη επίθεση στο σκάφος  είναι μια επιλογή που μπορεί να κάνει ή μπορεί και να μην κάνει το Ισραήλ.   Ελπίζουμε ότι οι άνθρωποι και οι κυβερνήσεις του κόσμου θα σταθούν στο πλευρό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της μη-βίας» αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Ένα Καράβι για τη Γάζα - Σουηδίας.

Την πορεία του Estelle μπορεί κανείς να παρακολουθήσει μέσω της ιστοσελίδας της Σουηδικής πρωτοβουλίας, του Freedom Flotilla Coalition (FFC), μέλος του οποίου είναι και το Ελληνικό "Ένα Καράβι για τη Γάζα", αλλά και του marinetraffic κάνοντας αναζήτηση για το ESTELLE [FI].

Συνεχής ενημέρωση θα παρέχεται από την ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας "Ένα Καράβι για τη Γάζα", καθώς και τους λογαριασμούς της στα social media.

Όλοι μαζί φυσάμε αέρα στα πανιά του Estelle και απαιτούμε να τερματιστεί άμεσα ο αποκλεισμός της Γάζας!

Η σφαγή στη συνοικία του Τλατελόλκο στο Μεξικό (2 Οκτωβρίου 1968)

Στις 2 Οκτωβρίου του 1968, δέκα μέρες πριν από την τελετή έναρξης των Αγώνων στο Μεξικό, εκατοντάδες φοιτητές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, για να διαφυλαχθεί η ασφάλεια των Αγώνων. Οι διοργανωτές, αλλά και οι ΗΠΑ, ανησυχούσαν για την ομαλή διεξαγωγή των Αγώνων, η οποία… απειλούνταν από τις διαδηλώσεις των φοιτητών. Το πρόβλημα λύθηκε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας σε συνεργασία με τη CIA. Η σφαγή στο Τλατελόλκο, όπως έχει μείνει στην Ιστορία, συγκαλύφτηκε. Τα ΜΜΕ την επόμενη μέρα αλλά και για βδομάδες έκαναν λόγο για 25 νεκρούς φοιτητές. Η ανεπίσημη όμως εκδοχή μιλά για 3.000!...Συνέχεια στο http://parallhlografos.wordpress.com 

Η ολυμπιακή ομάδα ενός μη-κράτους…

Πηγή: Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό "ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ"

Τα μέλη της παλαιστινιακής ολυμπιακής ομάδας μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού· μόνο πέντε συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Πρόκειται για τον τζουντόκα Μάχερ Αμπού Ρμάιλαχ από την Ιερουσαλήμ, τον δρομέα των 400 μέτρων Μπάχα Αλ Φάρα, από το Χαν Γιούνις της Λωρίδας της Γάζας, τον κολυμβητή των 400 μέτρων ελεύθερο, Άχμεντ Τζιμπρίλ, που γεννήθηκε στο Κάιρο, την μόλις 18 χρονών κολυμβήτρια των 50 μέτρων ελεύθερο, Σαμπίν Χαζμπούν από τη Βηθλεέμ, και τη δρομέα των 800 μέτρων Γουορούντ Σαουάλχα, από την Αζίρα Αλ Σαμάλια, κοντά στην πόλη Νάμπλους της Δυτικής Όχθης.

Από τους πέντε μόνο ένας προκρίθηκε κανονικά, ο 28χρονος σημαιοφόρος της αποστολής, τζουντόκα Μάχερ Αμπού Ρμάιλαχ, που έγραψε ιστορία ως ο πρώτος Παλαιστίνιους που κατάφερε να προκριθεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Είμαι περήφανος που θα υψώσω την παλαιστινιακή σημαία κατά τη διάρκεια της τελετής, είναι η επιβεβαίωση ότι εμείς οι Παλαιστίνιοι υπάρχουμε και ελπίζουμε το κράτος μας μια μέρα να είναι όπως τα άλλα κυρίαρχα κράτη ανά τον κόσμο».

Η παλαιστινιακή ομάδα ξεπέρασε τα προβλήματα της κατοχής, του αποκλεισμού και του γεωγραφικού (και εσωτερικού πολιτικού) διαχωρισμού για να καταφέρει να πάρει μέρος για πέμπτη φορά σε Ολυμπιακούς αγώνες – με πρώτη αυτή στην Ατλάντα το 1996 όταν οι Ισραηλινοί φέρεται να είχαν προβάλλει ενστάσεις για την αναγραφή του ονόματος «Παλαιστίνη» αφού δεν είναι αναγνωρισμένο κράτος. Η συμμετοχή αυτή στους Ολυμπιακούς όσο κι αν δε φαίνεται εκ πρώτης όψεως κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό, εντούτοις έχει τη συμβολική της αξία καθώς ένας λαός αγωνίζεται να αποκτήσει την ελευθερία του μέσα από ένα ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος. Και έρχεται να προστεθεί στις συμβολικές διπλωματικές προσπάθειες όπως η περυσινή είσοδος στην UNESCO ή το αίτημα για συμμετοχή ως κράτος στον ΟΗΕ. Αν το να παρελάσει η σημαία της Παλαιστίνης μέσα στο ολυμπιακό στάδιο, φαντάζει πλέον κοινότυπο, αρκεί να αναλογιστεί κανείς τις ποινές των ισραηλινών στρατοδικείων για όσους ύψωναν την παλαιστινιακή σημαία τον καιρό της πρώτης Ιντιφάντα.

Οι άλλοι 4 αθλητές θα αγωνιστούν μετά από πρόσκληση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.

Ο Μπάχα Αλ Φάρα θα τρέξει στα 400 μέτρα και θα προσπαθήσει να βελτιώσει το προσωπικό του ρεκόρ κατά δύο δευτερόλεπτα, παρά τις δυσκολίες που όλοι οι παλαιστίνιοι αθλητές αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας τους για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Ο Μπάχα, από την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας, βλέπει τη συμμετοχή της Παλαιστίνης σε αυτό το μεγάλο γεγονός ως ένα επίτευγμα από μόνο του.

Η Γουορούντ Σαουάλχα είναι μια δρομέας που θα αγωνιστεί στα 800 μέτρα, εκπροσωπώντας για πρώτη φορά την Παλαιστίνη σε αυτήν την κατηγορία, φορώντας μαντήλα. Ελπίζει ότι θα αποτελέσει παράδειγμα για άλλες μουσουλμάνες, ότι μπορούν να κάνουν αθλητισμό.

Στην κολύμβηση η Σαμπίν Χαζμπούν και ο Άχμεντ Τζιμπρίλ επίσης αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες εξαιτίας της έλλειψης πόρων και προπονήθηκαν εκτός κατεχόμενης Παλαιστίνης με το τελευταίο στάδιο στη Βαρκελώνη.

Ο αθλητής των παρα-ολυμπιακών που απειλεί την ασφάλεια του Ισραήλ

Ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες ή και τραγωδίες έχουν αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια άλλοι αθλητές της ολυμπιακής ομάδας.

Ο 47χρονος Χαμίς Ζακούτ ζει στο Χαν Γιούνις μαζί με τη γυναίκα του και τα 9 παιδιά τους. Τα πόδια του παρέλυσαν όταν τραυματίστηκε το 1992 ενώ δούλευε σε οικοδομή στο Ισραήλ (ένα από τα πολλά θύματα της φτηνής παλαιστινιακής εργατικής τάξης που έχει συμβάλλει στην ανάπτυξη του Ισραήλ). Για να αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορούσε ακόμα να τα καταφέρει, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Από τότε έγινε ένας αθλητής σε καροτσάκι, ολυμπιακού επιπέδου και κέρδισε μια θέση στην εθνική ομάδα για τους παρα-ολυμπιακούς του 2012.

Στις 20 Μαΐου του 2012, ο Ζακούτ και οι συναθλητές του ήταν να ταξιδέψουν στην Ιερουσαλήμ και τη Ραμάλα για τον εορτασμό των 100 ημερών πριν την έναρξη των παρα-ολυμπιακών στο Λονδίνο, όπου θα συμμετάσχουν. Είχαν προσκληθεί στο ιδιαίτερο αυτό γεγονός, από το Βρετανικό Προξενείο στη Ραμάλα, παρόλα αυτά ο Ζακούτ ήταν ο μόνος αθλητής των παρα-ολυμπιακών που δεν κατάφερε να ταξιδέψει. Στο συνοριακό πέρασμα Έρεζ, του αρνήθηκαν την είσοδο στο Ισραήλ εξαιτίας υποτιθέμενων λόγων ασφαλείας!

Το ταξίδι στη Δυτική Όχθη σήμαινε πολλά για τον Χαμίς Ζακούτ. Η ομάδα σχεδίαζε να προσευχηθεί στο τέμενος Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ και να συναντήσει αξιωματούχους της Παλαιστινιακής Αρχής στη Ραμάλα. «Σκοπός της επίσκεψης ήταν να λάβουμε ψυχολογική και ηθική υποστήριξη για να προετοιμαστούμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ήθελα επίσης να δείξω σε άλλους ανάπηρους Παλαιστίνιους ότι είναι δυνατόν να τα καταφέρουν, να πετύχουν και να ζήσουν μια υγιή ζωή παρά την σωματική αναπηρία. Ήθελα να δείξω σε όλον τον κόσμο ότι οι Παλαιστίνιοι είναι δυνατοί, ότι έχουν θέληση και επιμονή μέσα από τις δυσκολίες τους. Η αναπηρία είναι μόνο στο μυαλό όχι στο σώμα. Έτσι δεν είμαστε ανάπηροι και τίποτα δεν είναι αδύνατο».

Το Δεκέμβριο του 2011, κατά τη διάρκεια ενός διεθνούς πρωταθλήματος στο Ντουμπάι, ο Ζακούτ κέρδισε 2 χρυσά μετάλλια στο ακόντιο και τη σφαίρα. Παρόλα αυτά εξομολογείται ότι μπορεί καλύτερα: «Μπορώ να πετάξω το ακόντιο ακόμα μακρύτερα απ’ ότι έκανα εκείνη τη μέρα το Δεκέμβρη. Ήθελα να κρατήσω τη δύναμή μου για τους παρα-ολυμπιακούς όμως, ώστε άλλοι αθλητές να μην πιεστούν να σπάσουν το ρεκόρ μου».

Ο Ζακούτ δεν λαμβάνει οικονομική αμοιβή ή βοήθεια για την ενασχόλησή του, σε αντίθεση με άλλους αθλητές που συναγωνίζεται. «Πρέπει να προμηθευτώ μόνος μου τη φόρμα, τα παπούτσια και το καροτσάκι όπως και να κανονίσω τη μετακίνησή μου σε κατάλληλο μέρος για προπόνηση, ένα δημόσιο πάρκο στην Πόλη της Γάζας. Δεν έχω επαγγελματική συμβουλή για ιδιαίτερες τεχνικές προπόνησης ή ιδιαίτερες δίαιτες για την αθλητική μου κατάσταση. Ακόμα και αν είχα, μάλλον θα παρείχα στην οικογένειά μου κατάλληλο φαγητό, παρά θα έβρισκα για τον εαυτό μου ειδικές βιταμίνες που χρειάζομαι. Είμαι πεπεισμένος ότι το ηθικό σθένος αξίζει όσο ο καλύτερος εξοπλισμός και προπόνηση στον κόσμο». Γι’ αυτό ήταν τόσο βαθιά απογοητευμένος που δεν κατάφερε να ταξιδέψει στη Δυτική Όχθη.

Οι λόγοι ασφαλείας για τους οποίους αρνήθηκαν στον Ζακούτ να εισέλθει στο Ισραήλ μοιάζουν αστήρικτοι. Ο αθλητής ποτέ δεν έχει κρατηθεί σε ισραηλινή φυλακή και δεν μπορεί να σκεφτεί κανέναν λόγο για τον οποίο θα αποτελούσε κίνδυνο για το Ισραήλ. «Μας αρνούνται την είσοδο, αλλά είμαστε ανάπηροι, δεν μπορούμε να χτυπήσουμε το Ισραήλ. Απλά θέλουμε να συμμετάσχουμε σε αθλητικές δραστηριότητες». Ο αθλητής έχει ταξιδέψει πολλές φορές εκτός Λωρίδας της Γάζας, πριν από αυτό το συμβάν, για διεθνείς αγώνες όπως και για να κάνει εγχείριση στο Ισραήλ το 2000. Το ηλεκτρικό του αμαξίδιο του είχε δοθεί προσωπικά από τις ισραηλινές αρχές ως αποζημίωση για το ατύχημά του στο Ισραήλ. Αυτήν τη φορά πιστεύει ότι του αρνήθηκαν επειδή «ο σκοπός τους είναι να μας σπάσουν το ηθικό, γιατί δεν μπορούν να δεχτούν την εν δυνάμει επιτυχία των Παλαιστίνιων».

Ευτυχώς η συμμετοχή του στους παρα-ολυμπιακούς του Λονδίνου δεν θα πρέπει, λογικά, να έχει προβλήματα, καθώς ο επικεφαλής της παλαιστινιακής ομάδας έχει κάνει όλες τις επίσημες διεκπεραιώσεις. Παρόλα αυτά σημειώνει ότι «εδώ οι υποσχέσεις σπανίως τηρούνται».

Η Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο άρθρο 13 ορίζει «Ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να φύγει από οποιαδήποτε χώρα, συμπεριλαμβανομένης της δικής του, και να επιστρέψει στη χώρα του». Παρομοίως το άρθρο 12 (1-3) της Διεθνούς Σύμβασης για τα Αστικά και Πολιτικά Δικαιώματα ορίζει ότι ένα άτομο έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της μετακίνησης στα σύνορα της χώρας του. Το άρθρο 27 της Οικουμενικής Διακήρυξης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ορίζει επίσης ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στην πολιτιστική ζωή της κοινότητας, να απολαμβάνει τις τέχνες και να μοιράζεται την τεχνολογική πρόοδο και τα οφέλη της. Τέλος, ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας, αποτελεί μια μορφή συλλογικής τιμωρίας εναντίον του άμαχου πληθυσμού που ζει υπό κατοχή, κατά παράβαση του Άρθρου 33 της Τέταρτης Συνθήκης της Γενεύης.

Νεκροί και κρατούμενοι ποδοσφαιριστές και αντίσταση

Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Χυτό Μολύβι στη Λωρίδα της Γάζας, ο ποδοσφαιριστής της ολυμπιακής ομάδας της Παλαιστίνης Γουατζέχ Μουστάχε, σκοτώθηκε από τα πυρά των Ισραηλινών Δυνάμεων Κατοχής. Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι σκοτώθηκε στο σπίτι του ενώ άλλες λένε ότι η Ισλαμική Τζιχάντ ανακοίνωσε ότι ήταν ένας από τους μαχητές της που σκοτώθηκε σε μάχη. Άλλοι δύο διακεκριμένοι Παλαιστίνιοι ποδοσφαιριστές σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των σφαγών στη Λωρίδα της Γάζας, ο Αϊμάν Αλ Κουρντ και ο Σάντι Σμπάκχε, και οι δύο πρώην ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας. Το στάδιο της πόλης Ράφα, έδρα της Άχλι Αλενσεράτ, υπέστη εκτεταμένες ζημιές.

Στις 20 Φλεβάρη 2012, άνδρες με πολιτικά των Ισραηλινών Δυνάμεων Κατοχής σταμάτησαν με δύο αυτοκίνητα έξω από την είσοδο κτιρίου της Παλαιστινιακής Ερυθράς Ημισελήνου και απήγαγαν τον 23χρονο Ομάρ Αμπού Ρουαϊς που δούλευε εκεί ως σεκιούριτι. Σύμφωνα με το PCHR, γύρω στις 12.50 μια ομάδα πέντε ενόπλων, σταμάτησε με ένα άσπρο λεωφορείο Μερσεντές και ένα άσπρο ημιφορτηγό με παλαιστινιακές πινακίδες, έξω από την είσοδο του κτιρίου. Όταν ο Αμπού Ρουαϊς τους είπε ότι δεν επιτρεπόταν να παρκάρουν εκεί, βγήκαν έξω και υπό την απειλή τον όπλων των απήγαγαν, τον μετέφεραν στο τσεκπόιντ της Καλάντια και από εκεί προς άγνωστη κατεύθυνση. Στη διαδρομή χτύπησαν ανελέητα τον Αμπού Ρουαϊς με τα χέρια, τα πόδια και τους υποκόπανους των όπλων τους.

Ο Αμπού Ρουαϊς ήταν επίσης τερματοφύλακας της Αλ Αμάρι, μιας από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες της Δυτικής Όχθης καθώς και τερματοφύλακας της ολυμπιακής ομάδας της Παλαιστίνης.

Η απαγωγή του Αμπού Ρουαϊς έγινε στο πλαίσιο ισραηλινών επιχειρήσεων στον προσφυγικό καταυλισμό Αμάρι, κοντά στη Ραμάλα, για την αιχμαλωσία ανδρών που σύμφωνα με τους Ισραηλινούς, συμμετείχαν σε ένοπλη επίθεση εναντίων στρατιωτών των Ισραηλινών Δυνάμεων Κατοχής στις 20 Ιανουαρίου στη Ραμάλα. Κανείς δεν είχε τραυματιστεί στην επίθεση, αλλά ένα ισραηλινό στρατιωτικό όχημα είχε υποστεί ζημιές. Οι Ισραηλινοί θεωρούν ότι ο Αμπού Ρουαϊς έχει σχέσεις με τη Χαμάς.

Η υπόθεση του Αμπού Ρουαϊς ξαναήρθε στη δημοσιότητα με αφορμή την έκκληση για τον επί τρεις μήνες απεργό πείνας, ποδοσφαιριστή της εθνικής ομάδας Μαχμούντ Σαρσάκ. Ο Σαρσάκ κρατήθηκε επί τρία χρόνια ως «παράνομος μαχητής» χωρίς απαγγελία κατηγοριών ή δίκη, με τους Ισραηλινούς να εικάζουν χωρίς να έχουν στοιχεία, ότι ανήκε στην Ισλαμική Τζιχάντ. Τελικά μετά την απεργία πείνας, αφέθηκε ελεύθερος στα μέσα Ιούλη και επέστρεψε ως ήρωας στη Λωρίδα της Γάζας.

Μαζί με την υπόθεση του Σαρσάκ, η Παλαιστινιακή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έκανε έκκληση για την υπόθεση του Αμπού Ρουαϊς αλλά και ενός άλλου ποδοσφαιριστή, του Άχμαντ Χαλίλ Αμπού Ελ Ασάλ, που έπαιζε για την ομάδα του προσφυγικού καταυλισμού Ακαμπάτ Τζάμπερ, και είχε συλληφθεί μια μέρα μετά για την ίδια υπόθεση.

Η μάχη της προπαγάνδας στο περιθώριο των Ολυμπιακών Αγώνων

Εκτός από το γεγονός ότι το Ισραήλ προσπαθεί να εκμεταλλευθεί στο έπακρο την επέτειο των 40 χρόνων από την επίθεση των Παλαιστινίων του Μαύρου Σεπτέμβρη στους Ολυμπιακούς του Μονάχου, δημιούργησε επίσης θέμα για το ζήτημα της Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τους Times του Ισραήλ, το επίσημο site των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου, αρχικά εμφάνισε την Παλαιστίνη να έχει ως πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και το Ισραήλ να μην έχει πρωτεύουσα. Όταν ρεπόρτερ των Times του Ισραήλ διαμαρτυρήθηκε, λίγο αργότερα, -πάντα σύμφωνα με το ισραηλινό δημοσίευμα – τα πράγματα αντιστράφηκαν, η Παλαιστίνη εμφανίστηκε χωρίς πρωτεύουσα και το Ισραήλ με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.

Σύμφωνα με τους Times του Ισραήλ αυτό είναι screenshot από το επίσημο site των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου που παρουσίαζε την Παλαιστίνη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ

Κι αυτό φέρεται να είναι μεταγενέστερο screenshot με την Παλαιστίνη χωρίς πρωτεύουσα

Το φερόμενο screenshot από το site των Ολυμπιακών του Λονδίνου με το Ισραήλ χωρίς πρωτεύουσα

Και το φερόμενο ως μεταγενέστερο screenshot με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ πλέον…

Η διεθνής κοινότητα δεν αναγνωρίζει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ αλλά το Τελ Αβίβ, καθώς θεωρεί ότι το ζήτημα της Ιερουσαλήμ – πόλη που διεκδικούν και οι Παλαιστίνιοι ως πρωτεύουσα του μελλοντικού τους κράτους – θα πρέπει να επιλυθεί στο πλαίσιο των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων.

Πάντως αυτή τη στιγμή στο επίσημο site των Ολυμπιακών δεν φαίνεται να αναφέρονται καν τα στοιχεία πολιτικής γεωγραφίας, ενώ σε αυτό των παρα-ολυμπιακών, αποφεύγεται η αναφορά στις πρωτεύουσες…

Πηγές: Al Arabiya, CNTV, PCHR, Reuters, Soccer America, Maan, PCHR, Haaretz, Αl Hourriah, Football Speak, Times of Israel, http://www.london2012.com/

Κλεπτοκρατικό σκάνδαλο - Εθνικό έγκλημα

Δελτίο Τύπου της ΚΟΕ για την παράδοση της ΑΤΕ στην μαφία τωνκερδοσκόπων

Η τρικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά προχωρά με αδιαφανείς και αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις στο ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας. Πρόκειται για ένα ακόμη ζήτημα στο οποίο ο λαός εξαπατήθηκε προεκλογικά. Έλεγε ο Αντώνης Σαμαράς στις 14 Ιουνίου στο Βελλίδειο: «Για εμάς η Αγροτική Τράπεζα είναι ένας δημόσιος τραπεζικός πυλώνας, που δεν πρέπει να κλείσει, γιατί μέσα της έχει εγγυήσεις αγροτικής γης και δεν πρέπει να μείνει χωρίς χρηματοδότηση». Σήμερα ο Α. Σαμαράς, με την συνέργεια Βενιζέλου, Κουβέλη, διαγράφει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ευθυγραμμίζεται με τις εντολές της Τρόικα, κόβει τη χρηματοδότηση στην ΑΤΕ και την παραχωρεί στην Τράπεζα Πειραιώς.

Πρόκειται για σκάνδαλο πρώτου μεγέθους. Γιατί, ενώ μια ιδιωτική τράπεζα, η Τράπεζα Πειραιώς, στηρίζεται κεφαλαιακά με κονδύλια, που σε τελική ανάλυση βαρύνουν τον ελληνικό λαό, αυτό δεν γίνεται για μία δημόσια Τράπεζα, την ΑΤΕ. Δηλαδή η δημόσια στήριξη, αν και δημόσια, εφαρμόζεται μόνο για τις ιδιωτικές τράπεζες, όχι για την ΑΤΕ ούτε για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο,  καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα για δημόσιο τραπεζικό πυλώνα. Την ίδια στιγμή ανακοινώνεται ότι η Τράπεζα Πειραιώς αναλαμβάνει μόνο το «υγιές» κομμάτι της ΑΤΕ, την «καλή» ΑΤΕ, ενώ το ζημιογόνο κομμάτι θα το φορτωθεί ο ελληνικός λαός. Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών.

Και σαν μην φτάνουν όλα αυτά, αναφέρεται σε διεθνή πρακτορεία, ότι ο διοικητής της Τράπεζας Πειραιώς κ. Σάλλας για να διασώσει τη θέση του στην Τράπεζα Πειραιώς, παίρνει δάνεια άνω των 100 εκατομμυρίων ευρώ μέσω off shore στην Κύπρο και μάλιστα από τράπεζα (Marfin), η οποία επίσης ανακεφαλαιοποιείται με δημόσια κονδύλια. Δηλαδή, η επί της ουσίας «πτωχευμένη τραπεζοκρατία», με την αμέριστη στήριξη της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, συνεχίζει το πάρτι στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Επιπλέον, το ξεπούλημα της ΑΤΕ σχετίζεται άμεσα με τα υπέρογκα σκανδαλώδη χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που έχουν σωρρεύσει σε βάρος της ΑΤΕ τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Επιχειρούν, λοιπόν, σε συναλλαγή με την τραπεζοκρατία, να λειτουργήσει το ξεπούλημα της ΑΤΕ σαν πλυντήριο, που θα ξεπλύνει ένα μέρος της αθλιότητας του πολιτικού συστήματος της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Όμως, ακόμη και αυτό το πολύπλευρο σκάνδαλο σε βάρος του Δημοσίου Ταμείου ωχριά μπροστά στο εθνικό έγκλημα που διαπράττει η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ με την πώληση της ΑΤΕ. Γιατί στην ΑΤΕ είναι υποθηκευμένο το 70% της αγροτικής γης της χώρας. Αυτός στον οποίο τελικά θα καταλήξει η ΑΤΕ –καθώς το μέλλον της Τράπεζα Πειραιώς είναι κι αυτό άδηλο- θα ελέγχει μια από τις πιο σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες της χώρας αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του ίδιου του εδάφους της χώρας. Κυριολεκτικά μέσα από την πώληση της ΑΤΕ, «πωλείται η Ελλάς», ξεπουλιέται αντί πινακίου φακής ένα μεγάλο κομμάτι της Ελλάδας. Για να καταλήξει στους τοκογλύφους δανειστές. Γι’ αυτό άλλωστε απαίτησε η Τρόικα να ιδιωτικοποιηθεί η ΑΤΕ.

Αυτό το έγκλημα δεν πρόκειται να το επιτρέψει ο ελληνικός λαός.

Ας το ξέρουν καλά, συγκυβερνήτες και τραπεζίτες, ότι είναι υπόλογοι απέναντι στον ελληνικό λαό.

Δεν θ’ αργήσει η στιγμή που θα λογοδοτήσουν.

Ο εθνικός πλούτος δεν εκχωρείται. Το ξεπούλημα δεν πρόκειται να αναγνωρισθεί από τον ελληνικό λαό.

Βροντερό "ΟΧΙ" στη νέα κατοχή

Η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. βάζει τη σφραγίδα της στη νεοελληνική χρεοκοπία και τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο. Οι αποφάσεις της Συνόδου σημαίνουν τη μόνιμη εγκατάσταση της τρόικας στην Ελλάδα, και ουσιαστικά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τους διεθνείς «προστάτες».

Εβδομήντα ένα χρόνια μετά την 28η Οκτωβρίου του 1940 επιβάλλεται στη χώρα μια νέα κατοχή και καταλύεται κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Οι ηγέτες της ευρωζώνης διατάζουν το άμεσο ξεπούλημα της χώρας και κάνουν σαφές σε όλους τους τόνους ότι ο ελληνικός λαός θα πληρώσει ακριβά, με μόνιμη εποπτεία και οικονομική εξαθλίωση.

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έχει χάσει κάθε ίχνος ντροπής. Αφού έπαιξε το ρόλο του φτωχού συγγενή και κομπάρσου στη Σύνοδο, τώρα δεν διστάζει να πανηγυρίσει που η χώρα μπαίνει κάτω από τη μπότα της μόνιμης επιτροπείας. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να μιλάμε για «κυβέρνηση» αλλά για μια εθελόδουλη κλίκα που βλέπει τον εαυτό της μόνο σαν τοπικό συνεργάτη των νέων κατακτητών.

Ο λαός δεν μπορεί να ανεχτεί άλλη προσβολή της αξιοπρέπειάς του. Δεν μπορεί να ζήσει σαν δούλος, σαν υπήκοος ενός προτεκτοράτου της Γερμανίας. Υπάρχει διέξοδος για τη χώρα: Εκδίωξη της τρόικας και της κυβέρνησης, στάση πληρωμών στους δανειστές, ανεξαρτησία, δημοκρατία, παραγωγική ανασυγκρότηση, ο λαός στο προσκήνιο. Είναι μια διέξοδος δύσκολη και με ρήξεις. Ταυτόχρονα όμως είναι ο μοναδικός δρόμος που δεν οδηγεί στην κοινωνική εξαθλίωση και την εθνική καταστροφή.

Οι παρελάσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να μετατραπούν σε βροντερές λαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο. Με μαύρες σημαίες και πλακάτ «ΟΧΙ» στους δρόμους, τα μπαλκόνια, παντού. Με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς στην πρώτη γραμμή της αντίστασης. Με την ενεργητική άρνηση να αμαυρωθούν οι παρελάσεις από την παρουσία όσων υποστηρίζουν την τρόικα και τη νέα κατοχή.