ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΡΟΣ 2ο: Η αρπαγή του ΟΧΙ – ΤΙΝΑ το βάσιμο (;) άλλοθι

 Πώς αντιμετώπισε η κυβέρνηση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;

Πρώτη κίνηση η αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών. Άσχετα με τη γνώμη που μπορεί να έχει κανείς για το πρόσωπο του Γιάνη Βαρουφάκη, είναι σίγουρο πως οι «εταίροι» ζήτησαν την «κεφαλή του επί πίνακι» και την πήραν.

Ακολούθησε το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με βεβαιότητα μπορεί να πει κανείς, συνυπολογίζοντας και τις πλείστες τοποθετήσεις για την αμφισβητούμενη αξιοπιστία της Ελληνικής κυβέρνησης, πως και αυτή η κίνηση αφορούσε αίτημα των δανειστών και προαπαιτούμενο για την επιστροφή στις διαπραγματεύσεις.

Ακόμα κι αν ήταν υποχώρηση στους δανειστές, ακόμα κι αν έτσι η κυβέρνηση νομιμοποίησε τα χρεοκοπημένα στη συνείδηση του κόσμου ρετάλια του παλιού πολιτικού συστήματος που μόλις λίγες ώρες πριν κήρυτταν σε όλους τους τόνους την υποταγή και κατατρομοκρατούσαν τον Ελληνικό λαό, η κίνηση αυτή θα μπορούσε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να είναι ορθή.

Θα ήταν ορθή αν σκοπός της ήταν να πιέσει τα κόμματα που λυσσωδώς στήριξαν το ΝΑΙ να ευθυγραμμιστούν – υπό το βάρος της συντριπτικής τους ήττας – σε μια γνήσια εθνική συναίνεση σαν κι αυτήν που εξέφραζε το συντριπτικό ΟΧΙ.

Αντί για αυτό από το κοινό ανακοινωθέν της σύσκεψης και σε πλήρη δυσαρμονία με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος – γεγονός που πέραν των άλλων εγείρει και ζητήματα συνταγματικότητας καθώς τα δημοψηφίσματα είναι δεσμευτικά – προέκυψε η υπαγωγή του ΟΧΙ στη στρατηγική του ΝΑΙ. Προέκυψε η ανάγκη επιστροφής στην «ομαλότητα» μετά τη βίαιη είσοδο του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο.

Αφού λοιπόν, από τις πρώτες μετά το ΟΧΙ ώρες, η κυβέρνηση έσπευσε τρομαγμένη να επιστρέψει στην «ομαλότητα», αναμενόμενο ήταν να προχωρήσει γρήγορα στο καθαρογράψιμο μιας ντροπιαστικής συμφωνίας με τους δανειστές, ενός νέου αριστερού, μνημονίου και να σπεύσει με διαδικασίες κατεπείγοντος να τη φέρει για έγκριση στη βουλή, όπως πιθανότατα εκείνοι απαίτησαν.

Η μεγαλύτερη ήττα που βιώνει ο κόσμος από την Κυριακή και μετά, αμέσως μετά από μια περίτρανη νίκη, είναι ότι μια αριστερή δύναμη που για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας πήρε την κυβέρνηση – όχι την εξουσία, αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα – προσχώρησε στο δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) γκρεμίζοντας κάθε απομεινάρι «της ελπίδας που ήρθε».

Οφείλει κανείς, ωστόσο, να δει σοβαρά κάποιες πλευρές του προβαλλόμενου ως άλλοθι. Όντως , με τις τράπεζες κλειστές, με την οικονομία εγκλωβισμένη στην παγίδα της ΕΚΤ, με μηδενικά διαθέσιμα αφού τόσο καιρό πλήρωναμε «έντιμα» τις «υποχρεώσεις» μας στους δανειστές, ήταν δύσκολο να περιγραφεί ένα λεπτομερές, πειστικό σχέδιο διαφυγής , παρά τα όσα γενικόλογα διατυπώνονται από δυνάμεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Δε μοιάζει να υπήρχε άλλος δρόμος.

Πράγματι.

Όταν επί δύο χρόνια κάθε σκέψη πέρα από τον μονόδρομο του ευρώ, αποκηρυσσόταν μετά βδελυγμίας γιατί απειλούσε την κυβερνησιμότητα – κι ας γράφονταν στα κείμενα πως το ευρώ δεν είναι φετίχ – όταν ουδείς επιφορτίστηκε έστω να εξετάσει έναν άλλο δρόμο ως σχέδιο εργασίας σε περίπτωση που δεν τελεσφορήσει η διαπραγμάτευση, τότε φυσικά, δεν υπάρχει στην κρίσιμη στιγμή άλλος δρόμος.

Όταν υποστηρίζεις σε όλους τους τόνους πως το Grexit δεν προβλέπεται από τους κανονισμούς – λες και η λυκοσυμμορίες έχουν κανόνες – όταν κρίνεις πως το κόστος της αποπομπής της Ελλάδας είναι τέτοιο που δεν θα πάρουν το ρίσκο, μη υπολογίζοντας πως το πολιτικό κέρδος μπορεί και να είναι σημαντικότερο από το οικονομικό κόστος, τότε η λογική κατάληξη είναι να βρεθείς με την πλάτη στον τοίχο, με το Grexit μπροστά σου σαν απειλή της άλλης πλευράς και να είσαι εντελώς ανέτοιμος να το αντιμετωπίσεις.

Αυτό το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε η κυβέρνηση λόγω κακών χειρισμών, λάθος εκτιμήσεων για τις διαθέσεις του αντιπάλου, λόγω χρόνιων παθογενειών του ελληνικού μοντέλου – προσθέστε εδώ όποιον άλλο λόγο θέλετε – η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσπάθησε να το αντιμετωπίσει λέγοντας την αλήθεια και προετοιμάζοντας το λαό. Προτίμησε να υποσχεθεί μια ακόμα καλύτερη διαπραγμάτευση, λησμονώντας πως όταν ο καρχαρίας μυρίσει αίμα – και του δώσαμε μπόλικο με τις άτακτες υποχωρήσεις των τελευταίων μηνών – δεν απομακρύνεται αλλά περιμένει κι άλλες σάρκες να κατασπαράξει.