Αλέκος Παναγούλης

Μεθαύριο κλείνουν 31 χρόνια από την Πρωτομαγιά του 1976 που ο Αλέκος Παναγούλης σκοτώθηκε σε ένα αμφιλεγόμενο (τουλάχιστον έτσι έχει καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση) αυτοκινητιστικό δυστύχημα, λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη στοιχείων που υποστήριζε πως είχε για το "φάκελο ΕΣΑ".

31 χρόνια μετά ο Αλέκος Παναγούλης μοιάζει να έχει ξεχαστεί. Πολλοί ίσως από τους πολύ νεώτερους να μην ξέρουν καν πως τον Αύγουστο του 1968 προσπάθησε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, συνελλήφθη, βασανίστηκε απάνθρωπα και καταδικάστηκε δις σε θάνατο. Παρέμεινε στις φυλακές για πέντε χρόνια κάτω απο απάνθρωπες συνθήκες κρατώντας μια αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση, αυτή που του είχαν κληρονομήσει αν θέλετε οι αγωνιστές μιας άλλης γενιάς.

Αυτά είναι τα λίγα που ξέρω να πω για τον Παναγούλη και ίσως πράγματι να είναι λίγα.

Θα δοκιμάσω λοιπόν κάτι άλλο. Θα φιλοξενήσω ένα φίλο, που έχει να πει κάτι παραπάνω.

Ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ μαζί του ή όχι (κι αυτό θα ισχύει πάντα και αυτονόητα σε κάθε περίπτωση που φιλοξενώ φίλους) ας δούμε τι έχει να μας πει.

Διαβάστε ακόμα κάποια ποιήματα του που μου έδωσε μια γρήγορη αναζήτηση στο δίκτυο. Νομίζω ότι δικοί του είναι και οι στίχοι από το γνωστό "Πάλης ξεκίνημα"
"Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί, Όχι άλλα δάκρυα κλείσαν οι τάφοι, λεφτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους μήνυμα στέλνουν οι πρώτοι νεκροί Απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα για να 'βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί"