Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Τα προβλήματα των αγροτών δε λύθηκαν

Η ανάγκη για αγώνες παραμένει
Η κινητοποίηση των αγροτών της Κρήτης το τελευταίο διήμερο, έξω από το λιμάνι του Πειραιά και όχι μόνο, έφερε στην επιφάνεια πολλές αλήθειες, πολλά ζητήματα που πρέπει να τα έχουμε υπόψιν για τους επόμενους αγώνες που έτσι κι αλλιώς θα έρθουν:
Έδειξε ότι η πολιτική της καταστολής, δεν αφορά κάποια μόνο κάποια «περίεργα» Εξάρχεια, ούτε μόνο κάποιους πολιτικοποιημένους «ταραξίες». Αφορά κάθε κοινωνική διεκδίκηση, που θέτει τα προβλήματα με ένταση και διεκδικεί λύσεις. Οι κυβερνώμενοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι με συμβολικές ενέργειες δεν κερδίζεις τίποτα και ότι χρειάζονται αποφασιστικοί και δυναμικοί αγώνες. Από την άλλη, οι κυβερνήτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι σε ένα περιβάλλον κρίσης και ανασφάλειας που οι πολιτικές τους δημιούργησαν, τα πράγματα είναι εύκολο «να ξεφύγουν». Η οργή, η αγανάκτηση και η μαζικότητα του αγώνα των αγροτών της Κρήτης ξεπέρασε τους όποιους «σχεδιασμούς» είχαν γίνει από πριν. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι ο «εκτός των ορίων» αγώνας δεν είναι ανεκτός...

Έδειξε ότι ο κάθε βουλευτής, πρώτα βάζει την καρέκλα του και την κυβέρνησή του και μετά τον τόπο του. Στο νησί μας όλοι οι πολιτευτές δήθεν νοιάζονται για την Κρήτη και αναπαράγουν τοπικιστικές αντιπαραθέσεις, αλλά στην πράξη δε δίνουν δεκάρα για το νησί και τους κατοίκους του. Τρανή απόδειξη ο Κρητικός «που μεγάλωσε και τράφηκε στο χωράφι» βουλευτής και υφυπουργός Χρ. Μαρκογιαννάκης. Αυτός που έχει την πολιτική ευθύνη για τα χημικά και το ξύλο που δέχτηκαν οι Κρητικοί μεροκαματιάρηδες. Είναι ανεπιθύμητος στην Κρήτη – να φύγει – να παραιτηθεί!
Έδειξε τη διπροσωπία του ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη στιγμή είμαστε αντιμέτωποι με τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Αυτή η κυβέρνηση δεν θα άντεχε ούτε μια μέρα ακόμα, αν η αξιωματική αντιπολίτευση δεν τη βοηθούσε. Το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζεται δήθεν σαν προστάτης του αγροτικού κόσμου και περιμένει να μεγαλώσει σιγά – σιγά η φθορά της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ ούτε προτάσεις για το αγροτικό εισόδημα έχει, αφού οι κυβερνήσεις του έδεσαν χειροπόδαρα την αγροτική παραγωγή της Ελλάδας με τις υπογραφές της εκάστοτε ΚΑΠ και των ευρωπαϊκών πολιτικών. Ούτε έχει να πει κάτι πειστικό ενάντια στην καταστολή, αφού οι κυβερνήσεις του δημιούργησαν τα μισητά ΜΑΤ και ξεφούσκωναν τα λάστιχα των αγροτών 12 χρόνια πριν… Το ΠΑΣΟΚ, με τα στελέχη του και τους συνδικαλιστές του, συνεχώς προσπαθούσαν να συγκρατήσουν την οργή. Και έτσι ενώ ο Υπουργός Αγρ. Ανάπτυξης έγινε ρεζίλι γιατί κρυβόταν, ενώ η οργή για τα «παλικάρια» του Μαρκογιαννάκη μεγάλωνε, ενώ η κυβέρνηση ζοριζόταν με την κατάσταση που υπήρχε στον Πειραιά και στην Κρήτη, το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε όχι να κλιμακωθούν οι κινητοποιήσεις, αλλά να «μαζευτούμε» λέγοντας ότι δήθεν κερδίσαμε. Τι κερδίσαμε αλήθεια, πέρα από την αξιοπρέπεια μας και την εμπειρία του αγώνα μας; Τι μας έδωσε η κυβέρνηση; Τίποτα!

Δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη ζωή και άλλη πορεία για τον κόσμο της δουλειάς και για τους αγρότες αν δε φύγει αυτή η κυβέρνηση. Και έχει σημασία η κυβέρνηση να φύγει υπό την πίεση αγώνων, διεκδικήσεων και μετώπων που θα αμφισβητούν τις πολιτικές της, οι οποίες υπαγορεύονται από την Ευρώπη και τις υπηρετεί πιστά ο δικομματισμός. Για να δουν οι αγρότες προκοπή από τη δουλειά τους και τα χωράφια τους, για να έχει η νεολαία αξιοπρέπεια στη μόρφωση και στη δουλειά, για να έχουν οι εργαζόμενοι δουλειά και μισθούς αξιοπρέπειας, πρέπει να αγωνιστούμε για μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Μια αλλαγή η οποία θα βάζει μπροστά τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νεοέλληνες ραγιάδες...

Εξεγείρονται όλοι και ο καθένας για την πάρτη του.

Εξεγείρονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, εξεγείρονται οι αγρότες και ζητούν περισσότερα χρήματα, υποστήριξη του εισοδήματος τους, και οικονομικές ενισχύσεις.

Ζητούν από την κυβέρνηση, την κάθε κυβέρνηση, παροχές και χρήμα όπως το παιδάκι ζητά από τους γονείς του περισσότερο χαρτζιλίκι, αντί να ζητούν να διαφεντεύουν μόνοι τους τη ζωή τους και τις τύχες τους. Αντί να ζητούν η βούληση τους να είναι αυτή που θα κατευθύνει και θα χαράζει την πορεία της χώρας που ζούνε.

Ζητούν σαν τους επαίτες και σαν μικρά παιδιά από τον αυστηρό πατέρα τους. Συμβιβάζονται και αποδέχονται το δουλικό μοντέλο της διακυβέρνησης που θέλει το λαό και τον πολίτη μικρό παιδάκι να ζητάει ελεημοσύνη από τα αφεντικά.

Σαν και να μην είναι το κράτος αυτό δικό τους, σαν να μην είναι αυτοί που το αποτελούν σαν και να μην μπορούν να έχουν καμιά παρέμβαση σε αυτά που συντελούνται και γίνονται γι΄ αυτούς, χωρίς αυτούς. Και δεν έχουν.

Αλλά το μόνο που ζητούν δεν είναι η δυνατότητα να διαχειρίζονται την δική τους ζωή, αλλά χρήμα, αυτό μόνο ζητούνε από αυτούς που τους διαφεντεύουν. Γιατί έτσι έχουνε μάθει, να έχουνε αφέντες.

Και όταν τα οικονομικά αιτήματα τους «τακτοποιούνται» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λουφάζουν όλοι και γίνονται ο χαρτοπόλεμος στις κομματικές συγκεντρώσεις, γίνονται ο πασατέμπος της εξουσίας, και το άλλοθι της δημοκρατίας τους.

Στοιβάζονται «δημοκρατικά» στα κομματικά γραφεία και κάνουν ουρές στους βουλευτάδες τους για ένα διορισμό, για μια θέση, για ένα ρουσφέτι.

Τι και αν τους αποκλείουν από την συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα, τι και αν τους στερούν κάθε δυνατότητα έκφρασης, τι και αν αλλοιώνουν την βούληση τους με παρωδίες εκλογικών νόμων, τι και αν τους αρπάζουν τον ιδρώτα τους με μίζες, με δομημένα ομόλογα, με φακελάκια, και με κάθε λογής άλλα τερτίπια και καμώματα, αυτοί ζητούν μόνο χρήμα.
Λίγα ή περισσότερα ευρώ ακόμα για να το βουλώσουν, για να αποτραβηχτούν ήσυχοι και να αφήσουν τους άλλους, τα αφεντικά, να κάνουν την δουλειά τους.

Δεν έχουν άλλες αξιώσεις, δεν νιώθουν το πόθο να διαχειριστούν τη ζωή τους, να θέσουν μόνοι τους τα όρια της ζωής τους, οι βουλευταδες του νομού τους θα «καθαρίσουν» γι΄ αυτούς όταν έρθει η ώρα να ζητήσουν ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο, μια θέση στο δημόσιο, η ακόμα και ένα εισιτήριο για να πάνε να ψηφίσουν

Ραγιάδες και στην ψυχή και στο μυαλό. Σκλάβοι που ζητούν αφεντάδες για να τους κηδεμονεύουν και να τους επιβάλλονται ακόμα και με το βούρδουλα , δίνοντας τους λίγα από τα ψίχουλα που ζητάνε.

Δεν έχουν μάθει ακόμα, και δεν θέλουν, να είναι ελεύθεροι. Αυτοί έτσι μάθανε στη λοβιτούρα, στη κλάψα, στο ψέμα, στη μικροαπατεωνιά, στο «γλείψιμο», και στο προσκύνημα. Πουλάνε την ψυχή τους για λίγα ευρώ, για να έχουν την «ησυχία» τους μέσα στο κλουβί τους.

Αυτός ο λαός αξίζει τελικά των δεινών του.

ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ είπε...

Τόσο μίσος για το λαό...
Κρίμα...