Η κυβέρνηση ανοίγει επιθετικά το μέτωπο της παιδείας προσδοκώντας τον αποπροσανατολισμό και τη σιωπή για τα μέτωπα της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ και της καλπάζουσας ακρίβειας. Ο Υπουργός Παιδείας, δρώντας σαν Υπουργός (παρα) Παιδείας επιτίθεται χυδαία στα δημόσια πανεπιστήμια, πρακτορεύοντας ανοικτά τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αποκορύφωμα συνιστά ο ανοικτός εκβιασμός των Πανεπιστημίων με την απειλή της διακοπής της χρηματοδότησής τους αν δεν καταρτίσουν τους τετραετείς προγραμματισμούς που προβλέπει ο νόμος.
Οι πρυτανικές εκλογές αποτελούν μια πρώτη πολιτική μάχη μετά το μεγάλο ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος για το άρθρο 16. Η συντεταγμένη επίθεση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΜΜΕ που υπερασπίζονται την «τάξη και την ευρυθμία» των ΑΕΙ ενάντια στις «μειοψηφίες» της φοιτητικής αριστεράς, δείχνει ότι δεν έχουν μάθει τίποτε από το περσινό τους πάθημα.
Η τάχατες δημοκρατικότητα της καθολικής εκλογής πρυτάνεων και προέδρων από τους φοιτητές, κρύβει δύο απλές αλήθειες: Πρώτον την επιχείρηση αποπολιτικοποίησης, αποσυγκρότησης του συνδικαλισμού, μετατροπής του φοιτητικού κινήματος σε παθητικό ψηφοφόρο. Κι όλα αυτά για να χτυπηθεί η «διαπλοκή» που οι ίδιες οι παρατάξεις του δικομματισμού δημιούργησαν. Δεύτερον την μειωμένη συμμετοχή της φοιτητικής κάλπης στο αποτέλεσμα: Σε ένα Πανεπιστήμιο που ψηφίζουν εκατό καθηγητές και χίλιοι φοιτητές, η ψήφος κάθε καθηγητή μετράει για μία και η ψήφος κάθε φοιτητή για 0,02!!! Ποια άμεση δημοκρατία; Ποια συμμετοχή φοιτητών;
Η αριστερά σε αυτή τη συγκυρία δεν είναι δυνατόν να παίρνει θέση ενάντια στις κινητοποιήσεις για την ακύρωση των πρυτανικών εκλογών. Η αποχώρηση της ΠΚΣ από τις Γενικές Συνελεύσεις ώστε να βγουν άκυρες λόγω απαρτίας, η υπεκφυγή του συγκεκριμένου αγώνα για το μπλοκάρισμα των πρυτανικών εκλογών, δείχνουν ότι το ΚΚΕ συνεχίζει να είναι τόσο καθαρούτσικο και περιχαρακωμένο, όσο και ακίνδυνο. Ούτε είναι δυνατόν η αριστερά να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο βάρκες: Οι αγώνες για την κατάργηση του νόμου και η συγκεκριμένη πολιτική μάχη με αφορμή τις πρυτανικές εκλογές, να συμβαδίζουν με ζητωκραυγές για τη δημοκρατικότητα της καθολικής ψηφοφορίας, με τις αυταπάτες της συμμετοχής και της συνυπευθυνότητας στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, ή ακόμη περισσότερο με την απαίτηση για πάγωμα των κινητοποιήσεων και εφαρμογή του νόμου…
Η αριστερά δεν μπορεί να αναιρεί τον εαυτό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου