Οι κινητοποιήσεις στις 10 Γενάρη ήταν η αρχή!

(Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας)

Δεκάδες χιλιάδες πολίτες σε όλη την Ελλάδα βρέθηκαν στις 10 Γενάρη στους δρόμους για την υπεράσπιση της δημόσιας δωρέαν παιδείας, για να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16. Οι ελιγμοί του δικομματισμού εδώ και μήνες, με τελευταίο την επίσπευση των διαδικασιών της συζήτησης στη Βουλή αμέσως μετά τις γιορτές και σε μία μόνο μέρα, στόχο είχαν να μην ακουστεί το ηχηρό «όχι» της κοινωνίας. Δεν τα κατάφεραν. Μέσα σε δύο μέρες πάνω από τις μισές σχολές, πανελλαδικά, πήραν αποφάσεις για καταλήψεις. Μέσα στις γιορτές δεκάδες εκδηλώσεις έγιναν και χιλιάδες υπογραφές μαζεύτηκαν ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Μέσα σε ελάχιστες μέρες προετοιμάστηκαν τα μαζικότατα συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Μετά από 9 μήνες έντονων αγώνων στην παιδεία, είναι υπαρκτοί οι όροι για να διαμορφωθεί ένα μαζικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία που να αμφισβητεί τις επιλογές του δικομματισμού για τη διάλυση της δημόσιας δωρέαν εκπαίδευσης.

Το ότι αυτή η δυνατότητα είναι υπαρκτή, αποδεικνύεται από τη στάση της κυβέρνησης, αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Στη συζήτηση στη Βουλή δεν εμφανίζεται η Γιαννάκου γιατί έχει κατοχυρωθεί ως υπουργός παραπαιδείας και όχι της παιδείας. Το επιτελείο της κυβέρνησης είτε εκφοβίζει για το επικίνδυνο των κινητοποιήσεων λόγω επεισοδίων, είτε «απειλεί» για πρόωρες εκλογές. Δεν είναι επίσης μικρή η πίεση που δέχεται το ΠΑΣΟΚ από το μαζικό αυτό ρεύμα, που έχει σαν αποτέλεσμα τις γνωστές διαφωνίες ή «διαφωνίες» στο εσωτερικό του.

Δεν αρκεί η κεκτημένη δυναμική των προηγούμενων αγώνων, από μόνη της, για να βάλει φραγμό στο καρτέλ που έχουν στήσει ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Έτσι, οι μαζικές κινητοποιήσεις στις 10 Γενάρη πρέπει να ειδωθούν σαν μια καλή αρχή για τη συνέχιση των αγώνων, με τη συναίσθηση όμως ότι χρειάζονται πιο τολμηρές, πιο ενωτικές, πιο μαζικές πρωτοβουλίες για να πετύχουμε νίκες. Οι περιστάσεις απαιτούν πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που γίνοναι ως τώρα από την πλευρά της αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα νικηφόρα κινήματα δεν τα έχει κανείς στην τσέπη του. Απαιτούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες με συγκεκριμένη στόχευση. Και σήμερα μπορούμε να είμαστε πολύ πιο σοφοί για το τι χρειάζεται να κάνουμε. Έχουμε τα παραδείγματα από το διπλό γαλλικό «όχι», έχουμε το παράδειγμα του φοιτητικού κινήματος του Μάη-Ιούνη. Στόχος πρέπει να είναι να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16. Οτιδήποτε λιγότερο ή περισσότερο μπαίνει σαν «προαπαιτούμενο» στοχεύει όχι στην νίκη, αλλά στην περιχαράκωση του κάθε χώρου. Και ο δρόμος για την επίτευξη του στόχου είναι να ενωθούν όλοι όσοι διαφωνούν με την αναθεώρηση του άρθρου 16 σε έναν αγώνα με διάρκεια, επιμονή, αποφασιστικότητα.

Με αυτήν την έννοια οι κινητοποιήσεις στις 10 Γενάρη δείχνουν πολλές δυνατότητες αλλά και αδυναμίες:
Από τα κόμματα της αριστεράς και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν αντιμετωπίστηκαν οι κινητοποιήσεις ως «η μητέρα των μαχών» όπως διαλαλούσαν. Αυτό που κυριάρχησε είναι να δοθεί μια μάχη «για την τιμή των όπλων». Γι’ αυτό και η κυβέρνηση εμφανίζεται ικανοποιημένη με την πολυδιάσπαση στο εσωτερικό του κινήματος και με την πεποίθηση ότι τα μηνύματα – απειλές για προσφυγή σε πρόωρες εκλογές έφτασαν στους παραλήπτες τους.

Σε όποιες πόλεις ανοίχτηκε το ζήτημα και έξω από τους εκπαιδευτικούς χώρους με διαδικασίες σε συνδικάτα, φορείς, δημοτικές και τοπικές κινήσεις, υπήρχε αξιοσημείωτη μαζικότητα (Γιάννενα, Χανιά, Βόλο κ.α.). Είναι επιτακτική η άμεση συγκρότηση «επιτροπών του όχι» σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρο που να ενώνει πολιτικούς, εκπαιδευτικούς, συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείς και χώρους γύρω από το θέμα του άρθρου 16.

Για άλλη μια φορά, οι ξεχωριστές πορείες, οι ξεχωριστές πλατείες και οι ξεχωριστές εξέδρες (σε απόσταση 50μ η μία από την άλλη) δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα και το μόνο που κάνουν είναι να μειώνουν τη δυναμική των κινητοποιήσεων. Η κοντόθωρη στάση της αριστεράς φάνηκε και στις ΓΣ των φοιτητών όπου κανείς δεν υπηρέτησε με συνέπεια μια γραμμή κοινών πλαισίων ενάντια στη ΔΑΠ και σε όποιον συμφωνεί με την αναθεώρηση του άρθρου 16. ‘Ετσι αλλού είχαμε την ΠΚΣ (ΚΝΕ) να μην μπαίνει στα κοινά πλαίσια, αλλού τα ΕΑΑΚ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά), αλλού τα ΔΑΡΑΣ (ΣΥΝ), με κριτήριο μικροπολιτικές σκοπιμότητες και «τοπικούς» σχεδιασμούς.
Το πανεκπαιδευτικό μέτωπο παραμένει ζητούμενο. Οι ΟΛΜΕ και ΔΟΕ δεν στήριξαν με αποφασιστικό τρόπο τις κινητοποιήσεις, δεν οργάνωσαν μια κίνηση στη βάση των εκπαιδευτικών, με γενικές συνελεύσεις, απεργιακές επιτροπές κοκ, για τον αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Τέλος οι κινητοποιήσεις έδειξαν ότι υπάρχουν πολλοί οι οποίοι διαφωνούν με την αναθεώρηση του άρθρου 16. Από πρυτάνεις που πολιτικά βρίσκονται πιο κοντά στο κυβερνητικό κόμμα, μέχρι αριστερούς, οικολόγους, αντιεξουσιαστές, μέλη του ΠΑΣΟΚ κοκ. Και ότι λείπει μία ενωτική πανεθνική επιτροπή όλων των παραπάνω που θα μπορεί, πέρα από την παρέμβαση στο θεσμικό επίπεδο (πχ συνάντηση ΠΟΣΔΕΠ με πρόεδρο της δημοκρατίας, ΜΜΕ κλπ) να παίρνει πρωτοβουλίες και να οργανώνει καθημερινά την μαζική εξωκοινοβουλευτική πάλη, την μόνη ικανή να φέρει νίκες.

Το μήνυμα των κινητοποιήσεων είναι ότι για το επόμενο διάστημα πρέπει να αξιοποιηθούν όλες οι δυνατότητες και να ξεπεραστούν οι χρόνιες αδυναμίες. Και το χρονοδιάγραμμα είναι μπροστά μας και συγκεκριμένο.
Στις 31 Iανουαρίου θα ολοκληρώσει τις εργασίες της η Eπιτροπή Aναθεώρησης του Συντάγματος και προκειμένου να ετοιμάσει την έκθεσή της, την οποία θα καταθέσει στην Oλομέλεια, θα ζητήσει δεκαήμερη παράταση. Ακολουθούν:
- H συζήτηση των υπό αναθεώρηση άρθρων στην Oλομέλεια (σε πέντε συνεδριάσεις).
- Oι ψηφοφορίες: η πρώτη ψηφοφορία θα διεξαχθεί στο διάστημα μεταξύ 22-28 Φεβρουαρίου και η δεύτερη ακριβώς έναν μήνα αργότερα.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

- Με ενωτικές επιτροπές «όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16» και εξώστρεφη δραστηριότητα σε όλους τους χώρους. Με συντονισμό και συνεννόηση με όλες τις επιτροπές, φορείς και κινήσεις που εναντιώνονται σε άλλα σημεία της συνταγματικής αναθεώρησης οργανώνουμε, με αιχμή το χώρο της παιδείας, το όχι στο νεοφιλελευθερισμό!
- Με γενικές συνελεύσεις σε όλες τις σχολές, τους χώρους εκπαίδευσης, τους χώρους δουλειάς.
- Κάθε βδομάδα να υπάρχουν συζητήσεις – εκδηλώσεις - τοπικές κινητοποιήσεις από τώρα μέχρι την έναρξη της ψηφοφορίας στην ολομέλεια της βουλής.
- Κλιμακώνουμε με λουκέτο σε όλη την εκπαίδευση, με καταλήψεις – απεργίες – διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας!