Γεννήθηκε το 1895, στη χώρα των Βάσκων, στην Ισπανία. Λόγω της οικονομικής αδυναμίας της οικογένειάς της -φτωχή οικογένεια ανθρακωρύχων- δεν σπούδασε δασκάλα, όπως επιθυμούσε και έγινε μοδίστρα. Το 1916, σε ηλικία 21 χρονών, παντρεύτηκε τον Juliαn Ruiz, ανθρακωρύχο, ενεργό μέλος του εργατικού κινήματος και έκανε έξι παιδιά από τα οποία επέζησαν τα δύο
Για την κοινωνική θέση των γυναικών εκείνη την εποχή η ίδια γράφει στην αυτοβιογραφία της: «Στην εποχή μου οι γυναίκες ήταν οικιακοί σκλάβοι χωρίς δικαιώματα. Και η λέξη "γάμος" σήμαινε για εμάς: ράψιμο, εγκυμοσύνες και κλάματα. Κλάματα, πολλά κλάματα για την κακή μας μοίρα, για την παντελή έλλειψη δύναμης, για τα αθώα παιδιά μας στα οποία έπρεπε να προσφέρουμε φροντίδες βουτηγμένες στα δάκρυα. Κλάματα για τη γεμάτη πόνο ζωή μας, μια ζωή χωρίς προοπτικές, γεμάτη αδιέξοδα. Πικρά δάκρυα με μια κατάρα μόνιμα στην καρδιά και μια βλασφημία στα χείλη».
Το 1917 ο Ruiz φυλακίστηκε για τις πολιτικές του δραστηριότητες. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του η Ντολόρες εξοικειώθηκε με τις ιδέες του μαρξισμού, προσχώρησε στη σοσιαλιστική οργάνωση της πόλης της και αργότερα το 1920 στο νεοϊδρυθέν Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Άρχισε να γράφει στην εφημερίδα των ανθρακωρύχων «El Mineero Vizcaino», με το ψευδώνυμο «Λουλούδι του Πάθους» για να μείνει γνωστή στην ιστορία του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος ως «La Pasionaria».
Σύντομα εξελίχθηκε σε σημαντική προσωπικότητα του ισπανικού κινήματος και το 1930 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Την επόμενη χρονιά έγινε εκδότρια της εφημερίδας «Mundo Obrero» -κεντρικό όργανο του ΚΚ Ισπανίας, θέση την οποία χρησιμοποίησε για να προβάλει ιδέες που θα βελτίωναν την κοινωνική θέση της γυναίκας.
Φυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1931 και τελικά, ύστερα από αρκετές ταλαιπωρίες, απελευθερώθηκε τον Ιανουάριο του 1933. Συνέχισε με πάθος τους αγώνες της κατά του επερχόμενου φασισμού, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ενωση και ανέβηκε πολύ στην ιεραρχία του Κομμουνιστικού Κινήματος.
Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι και στη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ τής έφερναν εφιάλτες. Έλεγε: «Μην κλείνετε τα μάτια σας στην άνοδο αυτών των στοιχείων. Αν σε μια χώρα της Ευρώπης οι φασίστες καταφέρουν να αποκτήσουν εξουσία, τότε η μπόρα θα μας πάρει όλους». Βοήθησε στην ίδρυση της Παγκόσμιας Επιτροπής Γυναικών κατά του Πολέμου και του Φασισμού.
Το 1936 εξελέγη βουλευτής και το 1937 αντιπρόεδρος του Ισπανικού Κοινοβουλίου. Αγωνίστηκε για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας, των εργατικών δικαιωμάτων, για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας, κατάφερε ακόμη και να διαπραγματευτεί με επιτυχία την αποφυλάκιση αρκετών πολιτικών κρατουμένων.
Με το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφύλιου, ύψωσε τη φωνή της για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Με το χάρισμά της να ξεσηκώνει με το λόγο και την πένα της τα πλήθη έμεινε στην ιστορία με το διάσημο “No Pasaran!” ("Δεν θα περάσουν" -οι φασίστες), που ακούστηκε στη ραδιοφωνική ομιλία της στις 18 Ιουλίου του 1936. Μια φράση που έγινε σύνθημα όλων των δημοκρατικών, των επαναστατημένων, του κάθε ιδεολογικού αγώνα, ακόμα και μέχρι σήμερα. [Ολόκληρη η ομιλία στο τέλος του αφιερώματος].
Ιστορικές έμειναν ακόμα δύο διακηρύξεις της. Η περίφημη «είναι καλύτερο να είμαστε χήρες ηρώων, παρά σύζυγοι δειλών». Και το θρυλικό: «Οι Ισπανοί να πεθάνουν όρθιοι, παρά να ζήσουν γονατιστοί».
Μετά την κατάληψη της Μαδρίτης από τις δυνάμεις του Φράνκο το 1939, έφυγε ως πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση. Επέστρεψε στην Ισπανία μετά το θάνατο του Φράνκο και εξελέγη πάλι βουλευτής το 1977 –σε ηλικία 81 ετών- στις πρώτες εκλογές μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Τιμήθηκε με το βραβείο ειρήνης Λένιν το 1963 και με το παράσημο Λένιν το 1965. Διετέλεσε Γενική Γραμματέας του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος την περίοδο 1944-1960 και στη συνέχεια πρόεδρος του ως το θάνατό της το 1989, σε ηλικία 93 ετών από πνευμονία.
Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 1989, σε ηλικία 93 ετών, από πνευμονία.
ΥΓ:
Εργαζόμενοι, Αντιφασίστες, εργαζόμενε λαέ
Σηκωθείτε,
Ετοιμαστείτε να υπερασπιστείτε την λαϊκή ελευθερία και τα δημοκρατικά επιτεύγματα του λαού!
Από τις δηλώσεις της κυβέρνησης και του λαϊκού μετώπου γνωρίζετε ήδη την σοβαρότητα της στιγμής.
Με την κραυγή «ο φασισμός δεν θα περάσει» αντισταθείτε κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί, στρατιώτες και πιστές στον λαό δυνάμεις στους προδότες που θέλουν να κυλήσουν στη λάσπη την τιμή σας.
Όλη η χώρα τρέμει από οργή μπροστά στις πράξεις αυτών των αλιτήριων, που θέλουν με φωτιά και σπαθί να αιματοκυλήσουν και να τρομοκρατήσουν τον ισπανικό λαό.
Αλλά δεν θα τα καταφέρουν!
Όλη η Ισπανία έχει ξεσηκωθεί. Στη Μαδρίτη ο λαός έχει βγει στους δρόμους και δίνει δύναμη στη Κυβέρνηση με το αγωνιστικό
του πνεύμα να αφανίσει τους εξεγερμένους αντιδραστικούς φασίστες.
Νέοι, Εμπρός, στον αγώνα!
Γυναίκες, ηρωικές γυναίκες του λαού.
Πολεμείστε στο πλευρό των ανδρών, υπερασπιστείτε μαζί το ψωμί σας και την ζωή των παιδιών σας που κινδυνεύει !
Στρατιώτες, παιδιά του λαού! Προχωρήστε μαζί σαν ένας άνθρωπος, στη πλευρά της Κυβέρνησης, στο πλευρό των αδελφών σας και των συντρόφων σας.
Αγωνιστείτε για την Ισπανίας της 16 Φεβρουαρίου
Εργαζόμενοι όλων των πολιτικών κατευθύνσεων!
Αν δεν πέσει κανείς ούτε ένα λεπτό σε αμφιβολίες, τότε θα γιορτάσουμε αύριο την Νίκη! Να είστε όλοι έτοιμοι να δράσετε. Κάθε εργαζόμενος, κάθε αντιφασίστας, πρέπει να δει τον εαυτό του κινητοποιημένο στρατιώτη.
Λαέ της Καταλωνίας,
Βάσκοι, λαέ της Γαλικίας, λαέ όλης της Ισπανίας!
Εμπρός για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Το κομμουνιστικό κόμμα σας καλεί στον αγώνα.
Εργαζόμενοι πάρτε θέση και υπερασπιστείτε τη χώρα σας ενάντια στους εχθρούς του λαού!
Ζήτω το λαϊκό μέτωπο
Ζήτω η ένωση των αντιφασιστών
Ζήτω η δημοκρατία.
(Πηγή: ange-ta.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου