(Το σκίτσο είναι του Στάθη από την Ελευθεροτυπία)
Στο περιβάλλον της παγκόσμιας βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και της αμφισβήτησης της αμερικάνικης ηγεμονίας, περιμένουμε σε λίγες ώρες τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.Το καλοστημένο προεκλογικό σόου, το πιο δαπανηρό στην ιστορία των ΗΠΑ (την ίδια ώρα που η ανεργία και η φτώχεια καλπάζουν), που διεξήχθη με τη χορηγία των κολοσσών του επιχειρηματικού κόσμου των ΗΠΑ, που φυσικά και περιμένουν τα αντίστοιχα ανταποδοτικά οφέλη από τον νέο πρόεδρο, φτάνει στο τέλος του καθώς γύρω στα ξημερώματα αναμένονται τα πρώτα αποτελέσματα από τις προεδρικές εκλογές.
Η διαφαινόμενη νίκη των Δημοκρατικών, Θα αποτελέσει το τέλος του «εφιάλτη» της προεδρίας του μισητού εντός και εκτός των ΗΠΑ προέδρου Μπους;
Το «φαινόμενο» Ομπάμα, έχει ήδη δημιουργήσει μια σειρά αυταπάτες για μια πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Κι όμως ο πολυδιαφημισμένος «νέος». «αφροαμερικανός», «προοδευτικός» Ομπάμα έχει επανειλημμένα δεσμευτεί απέναντι στο βαθύ αμερικανικό κράτος. Είτε για το Παλαιστινιακό («Δεν πρόκειται να κάνω συμβιβασμούς όσον αφορά την ασφάλεια του Ισραήλ… Η Ιερουσαλήμ θα πρέπει να παραμείνει πρωτεύουσα του Ισραήλ, και θα πρέπει να παραμείνει αδιαίρετη»), είτε για την αντιμετώπιση του Ιράν («Ο κίνδυνος από το Ιράν είναι σοβαρός, πραγματικός, και στόχος μου είναι να εξαλείψω αυτήν την απειλή… Θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψω το Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, οτιδήποτε περνά από το χέρι μου για να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα»)
Είναι βέβαιο πως όποιος και αν είναι ο νικητής των εκλογών, η πολιτική της μεγαλύτερης αυτή τη στιγμή ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη, σε μια σειρά μέτωπα (Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ) δεν θα αλλάξει. Στο δίπολο «καρότο και μαστίγιο» το «μαστίγιο» παραμένει ως έχει, και ζητούμενο είναι ποιός υποψήφιος μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο «καρότο» .
Γιατί λοιπόν ο Ομπάμα; Γιατί αποτελεί τον κατάλληλο φανταχτερό φιόγκο για να προωθηθεί το «πακέτο» ΗΠΑ με νέα συσκευασία. Ένας «μαύρος και Δημοκρατικός» πρόεδρος θα δώσει την απαραίτητη ανάσα στην παγκόσμια υπερδύναμη που, ας μην το ξεχνάμε, σήμερα δοκιμάζεται σκληρά στο εσωτερικό της και διεθνώς. Η χρηματιστηριακή κρίση, η κατρακύλα του δολαρίου, η κατάρρευση της κτηματαγοράς, το βάραθρο στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, η υπερχρέωση και εξαθλίωση όλο και περισσότερων εκατομμυρίων πολιτών, το βάλτωμα σε Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ., τροφοδοτούν μια τεράστια λαϊκή δυσαρέσκεια την οποία το κατεστημένο δεν μπορεί να αγνοήσει.
Και δεν θα είναι η πρώτη φορά που επιβάλλεται μια τέτοια "αλλαγή": Ο θρίαμβος του πατέρα Μπους στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991 διαλύθηκε μέσα σ’ ένα χρόνο με την εξέγερση του Λος Άντζελες, που λειτούργησε σαν προειδοποιητικό καμπανάκι και έφερε τον Κλίντον στην προεδρία, που παρεπιπτόντως διηύθυνε και την έκρηξη στα Βαλκάνια.
Τώρα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Σε εθνικό και διεθνές επίπεδο οι Ρεπουμπλικάνοι και ο Μπους αποτελούν κόκκινο πανί και προσωποποιούν τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των "παντοδύναμων" ΗΠΑ. Σ’ αυτές τις συνθήκες, ο Ομπάμα αποτελεί το καλύτερο δυνατό σωσίβιο για την άρχουσα τάξη σαν διαχειριστής μιας κατάστασης που κινδυνεύει να βγει εκτός ελέγχου.
Διαβάστε το αφιέρωμα στις αμερικανικές εκλογές στη σελίδα της ΚΟΕ
Η διαφαινόμενη νίκη των Δημοκρατικών, Θα αποτελέσει το τέλος του «εφιάλτη» της προεδρίας του μισητού εντός και εκτός των ΗΠΑ προέδρου Μπους;
Το «φαινόμενο» Ομπάμα, έχει ήδη δημιουργήσει μια σειρά αυταπάτες για μια πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Κι όμως ο πολυδιαφημισμένος «νέος». «αφροαμερικανός», «προοδευτικός» Ομπάμα έχει επανειλημμένα δεσμευτεί απέναντι στο βαθύ αμερικανικό κράτος. Είτε για το Παλαιστινιακό («Δεν πρόκειται να κάνω συμβιβασμούς όσον αφορά την ασφάλεια του Ισραήλ… Η Ιερουσαλήμ θα πρέπει να παραμείνει πρωτεύουσα του Ισραήλ, και θα πρέπει να παραμείνει αδιαίρετη»), είτε για την αντιμετώπιση του Ιράν («Ο κίνδυνος από το Ιράν είναι σοβαρός, πραγματικός, και στόχος μου είναι να εξαλείψω αυτήν την απειλή… Θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψω το Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, οτιδήποτε περνά από το χέρι μου για να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα»)
Είναι βέβαιο πως όποιος και αν είναι ο νικητής των εκλογών, η πολιτική της μεγαλύτερης αυτή τη στιγμή ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη, σε μια σειρά μέτωπα (Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ) δεν θα αλλάξει. Στο δίπολο «καρότο και μαστίγιο» το «μαστίγιο» παραμένει ως έχει, και ζητούμενο είναι ποιός υποψήφιος μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο «καρότο» .
Γιατί λοιπόν ο Ομπάμα; Γιατί αποτελεί τον κατάλληλο φανταχτερό φιόγκο για να προωθηθεί το «πακέτο» ΗΠΑ με νέα συσκευασία. Ένας «μαύρος και Δημοκρατικός» πρόεδρος θα δώσει την απαραίτητη ανάσα στην παγκόσμια υπερδύναμη που, ας μην το ξεχνάμε, σήμερα δοκιμάζεται σκληρά στο εσωτερικό της και διεθνώς. Η χρηματιστηριακή κρίση, η κατρακύλα του δολαρίου, η κατάρρευση της κτηματαγοράς, το βάραθρο στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, η υπερχρέωση και εξαθλίωση όλο και περισσότερων εκατομμυρίων πολιτών, το βάλτωμα σε Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ., τροφοδοτούν μια τεράστια λαϊκή δυσαρέσκεια την οποία το κατεστημένο δεν μπορεί να αγνοήσει.
Και δεν θα είναι η πρώτη φορά που επιβάλλεται μια τέτοια "αλλαγή": Ο θρίαμβος του πατέρα Μπους στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991 διαλύθηκε μέσα σ’ ένα χρόνο με την εξέγερση του Λος Άντζελες, που λειτούργησε σαν προειδοποιητικό καμπανάκι και έφερε τον Κλίντον στην προεδρία, που παρεπιπτόντως διηύθυνε και την έκρηξη στα Βαλκάνια.
Τώρα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Σε εθνικό και διεθνές επίπεδο οι Ρεπουμπλικάνοι και ο Μπους αποτελούν κόκκινο πανί και προσωποποιούν τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των "παντοδύναμων" ΗΠΑ. Σ’ αυτές τις συνθήκες, ο Ομπάμα αποτελεί το καλύτερο δυνατό σωσίβιο για την άρχουσα τάξη σαν διαχειριστής μιας κατάστασης που κινδυνεύει να βγει εκτός ελέγχου.
Διαβάστε το αφιέρωμα στις αμερικανικές εκλογές στη σελίδα της ΚΟΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου