Χωρίς σχόλια ...
Από την "Ελευθεροτυπία" .
Για κάποια τέτοια ρεπορτάζ αξίζει ίσως ακόμα να διαβάζει κανείς εφημερίδες ...
Μαζί στη ζωή, μαζί και στα βασανιστήρια Η ιστορία του Μουράτ και της Σιμπέλ, όπως την αφηγήθηκαν, κινδυνεύει να γίνει μια ιστορία αγάπης και όχι τόσο η ιστορία δύο ανθρώπων που τα στοιχειώδη δικαιώματά τους καταπατήθηκαν με τον πιο βάναυσο τρόπο. Από τα βασανιστήρια και τα λευκά κελιά στην Τουρκία, τις προσφυγές τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μέχρι σήμερα που ακόμα ελπίζουν σε πολιτικό άσυλο από την Ελλάδα, δεν έπαψαν στιγμή να κρατούν ο ένας τον άλλο σφιχτά.
Όσο σφιχτά κρατιούνταν όταν έκαναν εκείνο το μπρα-ντε-φερ στο αναρρωτήριο του νοσοκομείου φυλακών στην Τουρκία. Ο Μουράτ λέει πως έχασε από τη Σιμπέλ επειδή βρισκόταν σε ανάρρωση ύστερα από 109 μέρες απεργίας πείνας. Η αγάπη, λένε, τους βοηθούσε να επιβιώνουν. Όμως ένα περίεργο πράγμα. Στην Τουρκία βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν αλλά στην Ελλάδα ήταν που άρχισαν να «αιμορραγούν». Το έγκλημά τους, το ότι ήταν κομμουνιστές και σε αντάλλαγμα για τις πεποιθήσεις τους το τουρκικό κράτος τους «αντάμειψε» με πολύχρονη φυλάκιση χωρίς δίκη, βασανιστήρια, λευκά κελιά αλλά και το προνόμιο να μπορούν να τελέσουν πολιτικό γάμο μέσα στις φυλακές. Το δεύτερο που μαθαίνει κανείς για όσα γίνονται μέσα στις τουρκικές φυλακές είναι αυτό που λέει ο Μουράτ στη Σιμπέλ. «Ήσουν τυχερή που σε βασάνιζαν με πολλούς μαζί, όταν σε έχουν μόνο κάνουν υπερωρίες».
Ωστόσο, ο Μουράτ και η Σιμπέλ είναι νεκροί. Ο Μουράτ από σφαίρες και η Σιμπέλ σε απεργία πείνας. Και οι δύο μέσα στις φυλακές. Ομως αυτά τα ονόματα, τα ονόματα των φίλων τους που χάθηκαν στις εξεγέρσεις, θέλησε να χρησιμοποιήσει το ζευγάρι που ζει τα τελευταία πέντε χρόνια στον Πειραιά και φοβάται να μιλήσει επώνυμα αφού στην Τουρκία τούς έχουν ακόμα κρατημένα δύο κελιά. Από τις εξεγέρσεις στις φυλακές, που μόνο την πρώτη μέρα σκοτώθηκαν 32 κρατούμενοι, θυμούνται επίσης και τα λόγια μιας συντρόφου τους που το πρόσωπό της κάηκε από χημική βόμβα. «Όλοι έδωσαν κάτι στις εξεγέρσεις, εγώ έδωσα την ομορφιά μου».
Στην Ελλάδα ήρθαν κρυφά με καραβάκι πριν από πέντε χρόνια ζητώντας πολιτικό άσυλο και από τότε έχουν να δουν τη 15χρονη κόρη τους, γεγονός που, όπως λένε, τους πονάει περισσότερο από τα βασανιστήρια. Η απουσία της «είναι μια ανοιχτή πληγή από όπου διαρκώς στάζει αίμα». Εάν η Ελλάδα τούς δώσει άσυλο, θα μπορέσει να έρθει η κόρη τους και να ζήσουν και οι τρεις μαζί. Για την ώρα τα λένε μαζί της μέσω chat και τηλεφώνου. Στο αίτημά τους για πολιτικό άσυλο η ΑΠΟΦΑΣΗ της Ελλάδας λέει πως «δεν συντρέχουν τα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία του δικαιολογημένου φόβου δίωξης, που είναι απαραίτητα για να τους αναγνωριστεί η ιδιότητα αυτή ... Η δίωξη την οποία οι αιτούντες υπέστησαν στην Τουρκία, λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων ... ανάγεται σε παρωχημένο διάστημα».
Θυμάται ο Μουράτ το «παρωχημένο διάστημα». Τότε που «ο θάνατος και τα βασανιστήρια ήταν ένα απλό κομμάτι της ζωής. Άμα ήσουν και κομμουνιστής δεν ήταν σπουδαίο πράγμα να εξαφανιστείς, σκοτωθείς. Κάθε εβδομάδα άνθρωποι χάνονταν, δεν πέθαιναν απαραίτητα, απλά εξαφανίζονταν στα αστυνομικά τμήματα». Ο Μουράτ, που σπούδαζε για να γίνει πλοίαρχος, έμεινε στη φυλακή 10 χρόνια χωρίς δίκη. Μόλις το 2003 και για λόγους υγείας από τις απεργίες πείνας που έκανε τον άφησαν. Θυμάται επίσης κάποια από τα «παρωχημένα» βασανιστήρια. «Όχι δεν μας κρέμαγαν με τα χέρια ψηλά. Αυτό είναι το απλό! Εμένα μου έκαναν το παλαιστινιακό κρέμασμα, όπου βρίσκεσαι δεμένος πισθάγκωνα και κρεμασμένος από κει. Ρούχα δεν είχα πάνω μου και όταν τελικά ξεμπέρδεψαν μαζί μου και με πήγαν στο νοσοκομείο, είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν τον γνώρισα».
Ο Μουράτ συνολικά έχει κάνει 399 μέρες απεργία πείνας (το ρεκόρ, λέει, το είχε άλλος και ήταν 500) και εξηγεί όλα τα «κόλπα» για να αντέξει κάποιος τόσο πολύ. «Εκτός από τη ζάχαρη που δίνει ενέργεια πρέπει να παίρνεις και βιταμίνη Β1 για το μυαλό. Χωρίς αυτή, πρώτα πεθαίνει ο εγκέφαλος και μετά εσύ». Για τα λευκά κελιά που έμεινε μέσα δύο χρόνια λέει πως «συνηθίζουν τα μάτια τη μικρή απόσταση που έχουν οι τοίχοι και όταν βγαίνεις, μπερδεύεσαι να δεις πιο μακριά».
Ρώταγαν τη Σιμπέλ τι θα κάνει εάν πεθάνει ο άντρας της στην απεργία πείνας. «Έβλεπα ένα φως. Δεν ήξερα όμως εάν είναι τα φώτα ενός τρένου που θα με πλακώσει ή ο ήλιος που θα ανατείλει και θα είμαστε όλοι καλά».
Η Σιμπέλ, που έμεινε 2,5 χρόνια στις φυλακές, προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα βασανιστήρια που τις έκαναν. «Πριν όμως τελειώσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το τουρκικό κράτος είπε στον δικηγόρο μας ότι θα μας δώσουν 50.000 ευρώ για να αποσύρουμε τις κατηγορίες. Να μη γραφεί ότι η Τουρκία κάνει βασανιστήρια». «Δεν μέτραγε η προσφορά όσα και να ήταν τα λεφτά», λέει ο Μουράτ. «Δηλαδή τι μας έλεγαν, ηλεκτροσόκ και κρέμασμα συν ΦΠΑ μάς κάνει τόσες χιλιάδες ευρώ. Κανείς δεν δέχτηκε».
Και στα δύο Ευρωπαϊκά Δικαστήρια που έγιναν, κέρδισαν και αποζημιώθηκαν από το τουρκικό κράτος με αρκετές χιλιάδες ευρώ. Τους αναγνώρισαν και ως πολιτικούς πρόσφυγες που έχουν βασανιστεί και διωχθεί λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, όμως η ΑΠΟΦΑΣΗ της Ελλάδας λέει ότι είναι οικονομικοί μετανάστες και πως ήρθαν στη χώρα μας «για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους».
«Μα έχουμε τρελαθεί», λέει ο Μουράτ. «Έρχεται κανείς στην Ελλάδα για οικονομικούς λόγους; Εδώ δεν υπάρχει οικονομικός παράδεισος, οι Έλληνες πάνε τώρα να δουλέψουν αριστερά και δεξιά. Εσύ που είσαι Έλληνας δεν έχεις επιλέξει τη χώρα σου, εμείς την επιλέξαμε γιατί εδώ δεν νιώθουμε ξένοι. Όμως σύντροφοί μας που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν το ίδιο με εμάς και πήγαν σε άλλες χώρες της Ευρώπης, έχουν πάρει προ πολλού άσυλο. Από την Τουρκία σήμερα δεν τους λείπουν ούτε τα βουνά ούτε το χώμα. Εκεί έχουμε τις αναμνήσεις μας και ασφαλώς την κόρη μας. Η στιγμή που έπρεπε να την αποχωριστούμε ήταν από τις δυσκολότερες της ζωής μας»
Από την "Ελευθεροτυπία" .
Για κάποια τέτοια ρεπορτάζ αξίζει ίσως ακόμα να διαβάζει κανείς εφημερίδες ...
Μαζί στη ζωή, μαζί και στα βασανιστήρια Η ιστορία του Μουράτ και της Σιμπέλ, όπως την αφηγήθηκαν, κινδυνεύει να γίνει μια ιστορία αγάπης και όχι τόσο η ιστορία δύο ανθρώπων που τα στοιχειώδη δικαιώματά τους καταπατήθηκαν με τον πιο βάναυσο τρόπο. Από τα βασανιστήρια και τα λευκά κελιά στην Τουρκία, τις προσφυγές τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μέχρι σήμερα που ακόμα ελπίζουν σε πολιτικό άσυλο από την Ελλάδα, δεν έπαψαν στιγμή να κρατούν ο ένας τον άλλο σφιχτά.
Όσο σφιχτά κρατιούνταν όταν έκαναν εκείνο το μπρα-ντε-φερ στο αναρρωτήριο του νοσοκομείου φυλακών στην Τουρκία. Ο Μουράτ λέει πως έχασε από τη Σιμπέλ επειδή βρισκόταν σε ανάρρωση ύστερα από 109 μέρες απεργίας πείνας. Η αγάπη, λένε, τους βοηθούσε να επιβιώνουν. Όμως ένα περίεργο πράγμα. Στην Τουρκία βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν αλλά στην Ελλάδα ήταν που άρχισαν να «αιμορραγούν». Το έγκλημά τους, το ότι ήταν κομμουνιστές και σε αντάλλαγμα για τις πεποιθήσεις τους το τουρκικό κράτος τους «αντάμειψε» με πολύχρονη φυλάκιση χωρίς δίκη, βασανιστήρια, λευκά κελιά αλλά και το προνόμιο να μπορούν να τελέσουν πολιτικό γάμο μέσα στις φυλακές. Το δεύτερο που μαθαίνει κανείς για όσα γίνονται μέσα στις τουρκικές φυλακές είναι αυτό που λέει ο Μουράτ στη Σιμπέλ. «Ήσουν τυχερή που σε βασάνιζαν με πολλούς μαζί, όταν σε έχουν μόνο κάνουν υπερωρίες».
Ωστόσο, ο Μουράτ και η Σιμπέλ είναι νεκροί. Ο Μουράτ από σφαίρες και η Σιμπέλ σε απεργία πείνας. Και οι δύο μέσα στις φυλακές. Ομως αυτά τα ονόματα, τα ονόματα των φίλων τους που χάθηκαν στις εξεγέρσεις, θέλησε να χρησιμοποιήσει το ζευγάρι που ζει τα τελευταία πέντε χρόνια στον Πειραιά και φοβάται να μιλήσει επώνυμα αφού στην Τουρκία τούς έχουν ακόμα κρατημένα δύο κελιά. Από τις εξεγέρσεις στις φυλακές, που μόνο την πρώτη μέρα σκοτώθηκαν 32 κρατούμενοι, θυμούνται επίσης και τα λόγια μιας συντρόφου τους που το πρόσωπό της κάηκε από χημική βόμβα. «Όλοι έδωσαν κάτι στις εξεγέρσεις, εγώ έδωσα την ομορφιά μου».
Στην Ελλάδα ήρθαν κρυφά με καραβάκι πριν από πέντε χρόνια ζητώντας πολιτικό άσυλο και από τότε έχουν να δουν τη 15χρονη κόρη τους, γεγονός που, όπως λένε, τους πονάει περισσότερο από τα βασανιστήρια. Η απουσία της «είναι μια ανοιχτή πληγή από όπου διαρκώς στάζει αίμα». Εάν η Ελλάδα τούς δώσει άσυλο, θα μπορέσει να έρθει η κόρη τους και να ζήσουν και οι τρεις μαζί. Για την ώρα τα λένε μαζί της μέσω chat και τηλεφώνου. Στο αίτημά τους για πολιτικό άσυλο η ΑΠΟΦΑΣΗ της Ελλάδας λέει πως «δεν συντρέχουν τα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία του δικαιολογημένου φόβου δίωξης, που είναι απαραίτητα για να τους αναγνωριστεί η ιδιότητα αυτή ... Η δίωξη την οποία οι αιτούντες υπέστησαν στην Τουρκία, λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων ... ανάγεται σε παρωχημένο διάστημα».
Θυμάται ο Μουράτ το «παρωχημένο διάστημα». Τότε που «ο θάνατος και τα βασανιστήρια ήταν ένα απλό κομμάτι της ζωής. Άμα ήσουν και κομμουνιστής δεν ήταν σπουδαίο πράγμα να εξαφανιστείς, σκοτωθείς. Κάθε εβδομάδα άνθρωποι χάνονταν, δεν πέθαιναν απαραίτητα, απλά εξαφανίζονταν στα αστυνομικά τμήματα». Ο Μουράτ, που σπούδαζε για να γίνει πλοίαρχος, έμεινε στη φυλακή 10 χρόνια χωρίς δίκη. Μόλις το 2003 και για λόγους υγείας από τις απεργίες πείνας που έκανε τον άφησαν. Θυμάται επίσης κάποια από τα «παρωχημένα» βασανιστήρια. «Όχι δεν μας κρέμαγαν με τα χέρια ψηλά. Αυτό είναι το απλό! Εμένα μου έκαναν το παλαιστινιακό κρέμασμα, όπου βρίσκεσαι δεμένος πισθάγκωνα και κρεμασμένος από κει. Ρούχα δεν είχα πάνω μου και όταν τελικά ξεμπέρδεψαν μαζί μου και με πήγαν στο νοσοκομείο, είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν τον γνώρισα».
Ο Μουράτ συνολικά έχει κάνει 399 μέρες απεργία πείνας (το ρεκόρ, λέει, το είχε άλλος και ήταν 500) και εξηγεί όλα τα «κόλπα» για να αντέξει κάποιος τόσο πολύ. «Εκτός από τη ζάχαρη που δίνει ενέργεια πρέπει να παίρνεις και βιταμίνη Β1 για το μυαλό. Χωρίς αυτή, πρώτα πεθαίνει ο εγκέφαλος και μετά εσύ». Για τα λευκά κελιά που έμεινε μέσα δύο χρόνια λέει πως «συνηθίζουν τα μάτια τη μικρή απόσταση που έχουν οι τοίχοι και όταν βγαίνεις, μπερδεύεσαι να δεις πιο μακριά».
Ρώταγαν τη Σιμπέλ τι θα κάνει εάν πεθάνει ο άντρας της στην απεργία πείνας. «Έβλεπα ένα φως. Δεν ήξερα όμως εάν είναι τα φώτα ενός τρένου που θα με πλακώσει ή ο ήλιος που θα ανατείλει και θα είμαστε όλοι καλά».
Η Σιμπέλ, που έμεινε 2,5 χρόνια στις φυλακές, προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα βασανιστήρια που τις έκαναν. «Πριν όμως τελειώσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το τουρκικό κράτος είπε στον δικηγόρο μας ότι θα μας δώσουν 50.000 ευρώ για να αποσύρουμε τις κατηγορίες. Να μη γραφεί ότι η Τουρκία κάνει βασανιστήρια». «Δεν μέτραγε η προσφορά όσα και να ήταν τα λεφτά», λέει ο Μουράτ. «Δηλαδή τι μας έλεγαν, ηλεκτροσόκ και κρέμασμα συν ΦΠΑ μάς κάνει τόσες χιλιάδες ευρώ. Κανείς δεν δέχτηκε».
Και στα δύο Ευρωπαϊκά Δικαστήρια που έγιναν, κέρδισαν και αποζημιώθηκαν από το τουρκικό κράτος με αρκετές χιλιάδες ευρώ. Τους αναγνώρισαν και ως πολιτικούς πρόσφυγες που έχουν βασανιστεί και διωχθεί λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, όμως η ΑΠΟΦΑΣΗ της Ελλάδας λέει ότι είναι οικονομικοί μετανάστες και πως ήρθαν στη χώρα μας «για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους».
«Μα έχουμε τρελαθεί», λέει ο Μουράτ. «Έρχεται κανείς στην Ελλάδα για οικονομικούς λόγους; Εδώ δεν υπάρχει οικονομικός παράδεισος, οι Έλληνες πάνε τώρα να δουλέψουν αριστερά και δεξιά. Εσύ που είσαι Έλληνας δεν έχεις επιλέξει τη χώρα σου, εμείς την επιλέξαμε γιατί εδώ δεν νιώθουμε ξένοι. Όμως σύντροφοί μας που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν το ίδιο με εμάς και πήγαν σε άλλες χώρες της Ευρώπης, έχουν πάρει προ πολλού άσυλο. Από την Τουρκία σήμερα δεν τους λείπουν ούτε τα βουνά ούτε το χώμα. Εκεί έχουμε τις αναμνήσεις μας και ασφαλώς την κόρη μας. Η στιγμή που έπρεπε να την αποχωριστούμε ήταν από τις δυσκολότερες της ζωής μας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου