Αντιρατσιστική Συναυλία στο Ρέθυμνο

Ένα χρόνο μετά τη ρατσιστική δολοφονία του 17χρονου Έντισόν Γιαχάι στο Ρέθυμνο (Κοιτάξετε 1, 2, 3, 4)
Το αλβανικό Φόρουμ, το συντονιστικό της κατάληψης του Πανεπιστημίου, η Μουσική Ομάδα του Πανεπιστημίου, ο φοιτητικός πολιτιστικός σύλλογος "Δρόμοι της Ανατολής", το Εργατικό Κέντρο Ρεθύμνου, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και η Εναλλακτική Κίνηση Πολιτών διοργανώνουν

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ την ΚΥΡΙΑΚΗ 21/1 ΣΤΙΣ 19:00 ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ‘ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ’ με τη συμμετοχή αλβανών καλλιτεχνών και φοιτητικών μουσικών σχημάτων
(Eiσοδος 10 ευρώ και 5 ευρώ φοιτητικό - πέρα από τα έξοδα της διοργάνωσης, τα όποια έσοδα θα δοθούν για την ενίσχυση της οικογένειας του θύματος)

Ακολουθεί η σχετική ανακοίνωση του Αλβανικού Φόρουμ μεταναστών:

Ένας χρόνος μετά την δολοφονία του Εντισόν. Ένας χρόνος που τα 17 χρόνια της ζωής του Εντισόν κόπηκαν τόσο βίαια με 17 μαχαιριές από ένα χέρι 18 χρόνου, οπλισμένο με τυφλό ρατσιστικό μίσος. Ένας χρόνος γεμάτος ΓΙΑΤΙ; Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; που ζητάει εξηγήσεις και είναι επίκαιρο. Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; που είναι χρέος και ευθύνη όλων μας να βρούμε τις αιτίες, να δώσουμε τις απαντήσεις και να παλέψουμε από κοινού να πούμε STOP σε αυτούς που δηλητηριάζουν την ψυχή και το αίμα, και στρέφουν τον ένα εναντίον του αλλού. Είναι χρέος και ευθύνη μας, μπροστά στην κοινωνία που είμαστε όλοι μέλη της. Είναι χρέος και ευθύνη μας, μπροστά στην κοινωνία που μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Ένας χρόνος που οι Ρεθυμνιώτες, οι Κρητικοί, οι φοιτητές και οι μετανάστες, όλοι μαζί διαδήλωναν στους δρόμους. Ένας χρόνος που μας θυμίζει: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ! ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΜΙΣΟΣ, ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΙΑ! Τα ρατσιστικά συνθήματα που συνεχίζουν να γράφουν στους τοίχους μάς δίνουν το μήνυμα: πρέπει να κάνουμε κάτι πριν να είναι πάλι αργά. Τα χέρια που γράφουν αυτά τα συνθήματα είναι από χέρια παιδιών, θύματα μιας επικίνδυνης ιδεολογίας που τους στρέφει εναντίον άλλων παιδιών μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί. Επειδή για τη δολοφονία του Εντισον όλοι έχουμε την ευθύνη που μας αναλογεί. Δεν γνωρίζαμε όλοι ή αγνοούσαμε την κατάσταση που υπήρχε και οδηγούσε εκεί. Όλοι για 20 χρόνια τώρα δεν κάναμε και συνεχίζουμε να μην κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και συγκεκριμένα κανάλια να καλλιεργούν αυτό το παράλογο μίσος, οπλίζοντας τα χέρια εναντίον μεταναστών. Αυτοί είναι οι πραγματικοί εγκληματίες και πρέπει να τους στείλουμε στο σκαμνί του κατηγορημένου για όλες τις ρατσιστικές δολοφονίες. Όλα αυτά πρέπει να μας ανησυχήσουν και να μας προβληματίσουν και όχι να περιμένουμε να έχουμε και άλλη δολοφονία και μετά να ξεσηκωθούμε.

Ο Έλληνας ξέρει από μετανάστευση, ξέρει από ξενιτιά. Οι Έλληνες που πήγαν μετανάστες (άλλη μία Ελλάδα στο εξωτερικό) δώσανε χρώμα στην πολυπολιτισμικότητα των κοινωνιών που ζούνε και εργάζονται οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Ως μετανάστες πάλευαν σκληρά, αντιμετώπιζαν και αυτοί την απόρριψη, το ρατσισμό και την περιθωριοποίηση. Αλλά σίγουρα βρήκανε και αυτοί την άλλη όψη, τους καλούς ανθρώπους και πάλευαν από κοινού για να κάνουν τις κοινωνίες αυτές πιο ανεκτικές, πιο ανθρώπινες. Ο Έλληνας έχει υποχρέωση να εξηγήσει στα παιδιά του ότι όπως λίγες δεκαετίες πριν για τον ίδιο, όπως και για τον μετανάστη τώρα, η φτώχια, ο πόλεμος και οι δύσκολες συνθήκες τον υποχρεώσανε να αφήσει την πατρίδα και την οικογένεια του και να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς, να αναζητήσει μια άλλη πατρίδα για ένα καλύτερο αύριο. Οι μετανάστες δεν είναι κίνδυνος, είναι πλούτος, δίνουν κι αυτοί χρώμα, προσφέρουν, αγωνίζονται να επιβιώσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στην κοινωνία και στην χώρα που έτυχε να γίνει και δικιά τους. Αυτό που επιθυμούν δεν είναι η σύγκρουση, αλλά η συνύπαρξη και η αρμονία με τους ντόπιους. Θέλουν τα παιδιά τους να μην αντιμετωπίζουν το ρατσισμό, την διάκριση και την περιθωριοποίηση, βάζοντας τους την ταμπέλα «ξένος» στην χώρα που γεννήθηκαν. Ο Έλληνας μαζί με το μετανάστη πρέπει να παλεύουν από κοινού για να διευκολυνθεί η ζωή αυτών των ανθρώπων, να ενσωματωθούν και όλοι μαζί να αγωνιστούμε για αξίες που έχουν στο επίκεντρο το ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ανεξάρτητα από την καταγωγή, την θρησκεία, το χρώμα και τα πιστεύω του. Ο Εντισόν δεν είναι το πρώτο θύμα της ρατσιστικής βίας αλλά ευχόμαστε όλοι να είναι το τελευταίο. Η στωϊκή στάση του πατέρα του, ενώ είδε το παιδί του να το κομματιάζουν μπροστά στα μάτια του χωρίς να φταίει σε τίποτα, να μην ζητάει εκδίκηση αλλά μόνο δικαιοσύνη, να μην ταυτίζει τους εγκληματίες με όλους τους Ρεθυμνιωτες, να μη νιώθει μίσος, αλλά αγάπη και ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα του, το προσωπικό του νοσοκομείου, γιατρούς και νοσοκόμες που για ολόκληρα χρόνια τον εξυπηρετήσανε με πολλή ανθρωπιά και τον κρατάνε στην ζωή από τότε που η αρρώστια τον έφερε εδώ μαζί με την οικογένειά του, μας διδάσκει όλους ότι:

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ!